O25

We praten nog tot laat in de avond door, over van alles. De jongens hebben Katie vergeven en kunnen het eigenlijk heel goed vinden. Louis is naast me komen zitten en ik laat mijn hoofd op hem rusten. Ik voel dat het toch wel laat is en mijn ogen beginnen dicht te vallen. Langzaam val ik dan ook echt in slaap. De volgende ochtend lig ik nog steeds in de armen van Louis. Ik glimlach even en kijk vertederd naar zijn gezicht. Hij ligt met zijn mond open en maakt zachte geluidjes. Ik kijk even om me heen. Iedereen slaapt nog. Wacht, volgens mij zag ik Katie bewegen. Ik kijk nog is en zie dat Katie ook overeind is gekomen. Ze lacht even en loopt dan naar de tas van één van de jongens. Ik kijk haar even vragend aan, maar ze negeert het en ritst zachtjes de tas open. Ze zoekt een poosje maar haalt dan tevreden een stift uit de tas. Ze kijkt me ondeugend aan en ik snap wat ze van plan is. Snel steek ik twee vingers op, terwijl ik vragend mijn wenkbrauwen optrek. Ze kijkt weer in de tas en haalt er nog een stift uit. Ik grinnik even en pak hem van haar aan. Ik sluip naar Louis en teken een snorretje. Hij maakt een gek geluidje en draait zijn hoofd om. Ik grinnik even en teken vervolgens verder. Even later ligt Louis daar met een snor, sik en sproetjes. Ik probeer mijn lachen in te houden en sluip naar Katie, die Niall’s gezicht versierd heeft. We kalken de andere jongens ook onder en lopen dan voorzichtig weg. Als we buiten gehoorsafstand zijn laten we onze ingehouden lach los. We zijn zo kinderachtig. “Haha, ik werd wakker en moest opeens aan kamp denken. Toen we precies hetzelfde hadden gedaan.” Zegt ze lachend. “Ja inderdaad, ze vonden het echt verschrikkelijk. Ze hebben uren onder de douche gestaan en soms zag je het nog steeds.” Zo gaan we nog wel even door met herinneringen ophalen. Tot we plotseling gelach horen in de verte. “Volgens mij zijn ze wakker!” zeg ik en we rennen naar de rest. Ze moeten allemaal heel erg lachen, maar als ze ons in de gaten krijgen kijken ze opeens serieus. “Zo, zo, dus jullie hebben ons ‘opgemaakt’” zegt Louis. De anderen gaan om hem heen staan en dan lopen ze dreigend naar ons toe. Ik wissel een blik met Katie en dan rennen we keihard weg, terwijl er vijf jongens achter ons aan zitten. We houden het nog best lang vol. Opeens voel ik twee stevige armen om me heen en val ik om. Louis heeft besloten me de kieteldood te geven. “Stop, stop, ik geef me over!” lach ik. Maar hij luistert niet. Harry is hem zelfs komen helpen. “Zo makkelijk vergeven we jullie niet.” Zegt hij. In de verte hoor ik een gilletje, ze hebben Katie ook te pakken. Ik zie in mijn ooghoek Zayn terugrennen naar onze spullen en even later komt hij terug met een stift. “Houd haar goed vast.” Zegt hij tegen Louis en Harry, terwijl hij grijnzend de dop van de stift haalt. En zo hebben we even later alle zeven een mooi, ondergetekend gezicht.

We schrikken op van een toeter. Katie zucht even diep en de anderen kijken somber. “Dat is het signaal dat we moeten gaan.” Legt Liam uit. Ze staan op en pakken hun spullen. Ik vind het echt jammer dat ze weggaan. Dramatisch geven Katie en ik elkaar een knuffel. Ik voel dat ze iets in mijn broekzak stopt. Ik kijk haar vragend aan, maar ze geeft me alleen een knipoog als antwoord. Ik knuffel ook de andere jongens en zeg dan met tranen in mijn ogen gedag. Nu is het weer alleen Louis en ik. Gek genoeg krijg ik daar op dit moment kriebels van. Ik bijt op mijn lip en kijk hem aan. “Nou weten we nog steeds die opdracht niet.” Zegt Louis dan. Ik denk weer aan het briefje dat Katie in mijn broekzak heeft gestopt. Nieuwsgierig pak ik hem eruit.