# 023 - Antonella Martinez

Na een hele tijd waren we klaar met opruimen. Pff, dat werd tijd. Nooit gedacht dat Dolors en ik zoveel rommel konden maken in een paar dagen tijd. Maar opruimen was nodig. Heel erg nodig zelfs. Beter nu opruimen dan een paar uur voor de terugkomst van mijn ouders. Dat zou alleen maar voor stress hebben gezorgd. Ik plofte neer op de bank en keek dan naar de klok. Wat?! Was het al vijf uur? We hadden dan ook overal opgeruimd en schoongemaakt. Alle kamers. Van de benedenverdieping tot de bovenverdieping. En hulp van Dolores hadden Zayn en ik niet echt gekregen. Dat was echt zo'n lui kind. Zij zat nu op haar kamer films te kijken via haar laptop. Ja, weer films. Het zou me niet verwonderen moest zijn regiseusse worden. Zayn stond van op een afstand me aan te kijken met fonkelende oogjes. Ik glimlachte naar hem, want ik vond het ongelofelijk schattig. Zodra hij zag dat ik het had gemerkt, draaide hij zijn hoofd de andere kant op en ook hij kon het niet laten om lichtjes te glimlachen. "Sorry dat onze middag zo is uitgelopen." verontschuldigde ik me. Zayn keek me terug aan en kwam dan naast me zitten. "Maakt niet uit. Wat wil je nog doen?" vroeg hij. Kort haalde ik mijn schouders op. "Ideeën?" Zayn glimlachte breed en knikte. "Wat dacht je van straks de zonsondergang te bekijken?" stelde hij voor. "Klinkt romantisch, Malik." zei ik met een grijns. Zayn een romantisch type? Dat had ik nooit geweten. Hij zag er dan ook niet echt een romantisch type uit. Maar schijn kon bedriegen natuurlijk. "Dat is het inderdaad." merkte hij op met een brede glimlach. "Ok, dan gaan we vanavond." stemde ik in.

De avond viel sneller dan ik verwacht. Zayn en ik hadden allerlei herinneringen opgehaald van de eerste dag dat we met elkaar omgingen tot nu. Eigenlijk hadden wij best veel, leuke en onvergetelijke momenten meegemaakt. Al die herinneringen bewezen nog eens hoe gelukkig ik was met Zayn als beste vriend en die herinneringen vertelden me ook dat ik steeds meer en meer begon te voelen voor hem. Eigenlijk vreemd dat ik nooit eerder iets voor hem was gaan beginnen voelen. Hij was echt het type waar ik op viel. Ik had gewoon nooit ingezien dat hij wel mijn vriendje zou kunnen zijn. Ik was natuurlijk heel blij dat ik op Zayn verliefd was geworden. Meisjes vonden verliefd worden op hun beste vriend geen geschenk. Maar wat was er dan zo negatief aan? Je had dan een vriendje die ook je beste vriend was en dat moest toch geweldig aanvoelen? Ik schrok op uit mijn dagdroom toen Zayn met zijn vingers voor mijn ogen knipperde. "Wat?" vroeg ik verbaasd. "Dagdromer." zei Zayn met een grijns. "We kunnen stilletjes aan vertrekken, toch?" Ik knikte kort en stond op. Ik schreef snel nog een briefje voor Dolores, want naar haar roepen van onderaan te trap zou nutteloos zijn. Haar geluid stond bijna altijd op maximum. Ze zou me toch niet horen. Samen met Zayn liep ik de deur uit nadat ik het geschreven briefje op de keukentafel had gelegd.