11. Learn who your real friends are.

Happend naar lucht schrik ik wakker. Mijn handen schieten naar mijn keel. Mijn gegil dat nog na dreunt in het huis. Ik ga overeind zitten en veeg het koude zweet van mijn warme voorhoofd. Ondanks dat het voelt alsof ik in een sauna zit, voelt heel mijn lichaam koud, bedekt met kippenvel. Ik droog mijn tranen en stap uit bed. Als een afgrijselijke zombie neem ik een douche, zodat als ik eruit stap er als een natural brunette uitzie. Haar borstelen, mousse erin, make up, maar niet veel, wetend dat ik het er vandaag best weer af kan gaan huilen. Ik besteed extra veel tijd aan mijn kleding, ondanks dat ik op het moment liever voor comfortabel ga. Toch kies ik iets aparts uit. Puur om me een beetje normaal te voelen.
Zwarte sokken, die een ouderwets bloemetjes patroon bevatten, tot boven mijn knieën, zwarte vans, een wit met licht blauwe short waar een typisch hippie patroon op zit. Een zwart shirt waarvan ik de ene kant over mijn schouder trek, voor een ontblote schouder. Toepasselijk staat er 'Don't give up without a fight' op. En sluit de boel vervolgens af door een paar van mijn standaard stoere armbandjes om te doen.
Ik laat me op mijn bed vallen en staar naar het plafond. Allerlei foto's van mijn moeder en broertje. Ook foto's samen met mijn drie schoolvrienden. Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik heb nog niets van ze gehoord. Ik schud mijn hoofd in de hoop de opkomende gedachte eruit te schudden. Het is een van de weinige keren dat het ook werkelijk lukt.
Wanneer ik op mijn ouderwetse klok aan de muur kijk, zie ik dat ik nu al 4 uur heb gespijbeld.
'Oma zal me wel hebben ziekgemeld', denk ik.
Ik sta weer op en besluit hier weg te gaan. Één stap buiten mijn kamer en de negatieve energie vliegt me om de hals. Ik zet het op een sprintje en pas zodra ik buiten ben, voel ik het achter me blijven hangen.
Ik zucht even en begin te lopen. Without any destination.
Al snel sta ik verbaasd voor de school. Waarom liep ik hierheen?
'Jane', zingt iemand mijn naam. Wanneer ik omkijk, kijkt Lydia me vrolijk aan, erg vrolijk. Erg vrolijk?
'Waarom ben je zo vrolijk?'
'Het is weer goed tussen Jackson en mij', zegt ze met een grote grijns. Ik ben blij voor haar, maar vraag me eigenlijk af hoe ze niet kan weten wat er gebeurd is met mij, nouja met mijn moeder en broertje.
Wanneer de bel gaat, loopt ze weg, maar ze stopt halverwege.
'Kom je?'
Ik schud mijn hoofd en loop weg. Haar ogen volgen me verontwaardigd, maar ik ken Lydia. De soort vriendin die haar schouders ophaalt en daarna wegloopt.

De volgende van mijn schoolvrienden loopt echter wel gelijk achter me aan.
'Jane, wacht!'
Ik draai me om en kijk recht in de grijsblauwe ogen van Jackson.
'Hoe gaat het me je?' Ik hoor in zijn stem dat hij werkelijk hoopt een goed antwoord te krijgen, maar ik haal alleen mijn schouders op. Snel kijk ik weg wanneer ik weer een huilbui voel opkomen.
'Kom we gaan wat drinken', zegt Jackson. Hij legt zijn hand op mijn onderrug en begeleidt me naar een cafeetje.
'Moet jij niet naar school?' vraag ik, moeizaam door de brok in mijn keel.
'Ik kan die laatste twee uur wel missen', zegt hij schouderophalend. Hij glimlacht een schuine glimlach en schuift een stoel voor mij naar achter. Ik voel een oprechte glimlach mijn gezicht verlichten. Blij dat de persoon waar ik het liefst even mee zou praten, ook tijd voor mij wil vrijmaken.


-- Comment please? --