Hoofdstuk 2

Ik snapte niets van deze droom. Ik had misschien teveel tekenfilms gekeken. 'Peter Pan?' vroeg ik aan de jongen. Het klonk eigenlijk best bekend, en grappig. De jongen zette zijn hoedje weer op zijn hoofd en keek me vragend aan. 'Ken je me niet dan?' vroeg hij aan me. Ik dacht even na, maar ik kon me niet voorstellen dat ik hem kende. 'Nee, ik ken je niet.' zei ik een beetje spottend. Dit was toch maar een droom, ik kon zeggen wat ik wilde. De jongen sloeg zijn armen over elkaar en keek me eigenwijs aan. 'Dus?' vroeg ik eigenwijs. Ik wilde weten wat er zo goed aan hem was, want hij moest een rede hebben waarom hij zo arrogant was. 'Dus?' zei de jongen spottend. 'Wat wil je hiermee bereiken?' ik keek hem uitdagend aan. De jongen steeg op in kleermakers zit en ik voelde mijn mond open zakken. 'Hoe doe je dat toch?' floepte eruit. Ik kon nogal een flapuit zijn, iets waaraan mijn vriendinnen zich ergerde. De jongen landde weer en grijnsde breed. 'Dromen, hoop en elvenstof.' zei hij. Ik geloofde er niets van. 'Hoe kom je daarbij?' vroeg ik verbaasd. De jongen fronste zijn wenkbrauwen en schudde zijn hoofd. 'Ik ben hier veel te lang weggeweest.' zei hij een beetje teleurgesteld. 'Hoezo?' vroeg ik, hoezo was hij weggeweest? Mijn droom werd met de seconde vreemder. Maar ik werd nieuwsgierig. 'Je kent mijn verhaal echt niet hé?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Maar je mag het me wel vertellen hoor.' zei ik tegen hem, ik had altijd al een zwak gehad voor verhalen. Het varieerde van Harry Potter, tot de Hungergames, van Roald Dahl tot Annie MG Smidt. De jongen werd nu al wat blijer. 'Maar dat gaat wel veel tijd kosten.' zei hij. Ik ging onderuitgezakt op bed liggen. 'Ik heb alle tijd.' zei ik vastberaden. 'Oké, ken je het verhaal niet van de jongen die nooit opgroeide?' vroeg de jongen. 'Nee, gast dat ken ik niet.' gaf ik eerlijk toe. 'Wat is een gast?' vroeg de jongen verbaast. 'Een koosnaampje.' antwoordde ik. De jongen keek me vragend aan. 'Hoezo geef e mij een koosnaampje?' vroeg hij een tikkeltje irritant. Hij was ergens best kinderlijk, wat ik stiekem best leuk aan hem vond. 'Omdat ik mensen wel vaker koosnaampjes geef.' De jongen zuchtte. 'Noem me toch maar Peter.' zei hij met een grijns op zijn gezicht. Ik haalde mijn schouders op. 'Oké, maar nu wil ik toch wel eens jou'n verhaal weten.' ik kon mijn nieuwsgierigheid niet langer meer onderdrukken. 'Oké, ik vertel het wel.' Peter kroop iets dichter naar me toe, en ik ving nu pas de eerste blik op van een dolk die hij in een riem binnen handbereik had. Nu wilde ik het echt wel eens weten. 'Lang geleden was er eens een jongen, een jongen die besloot om nooit op te groeien..' begon hij. Ik rekte mezelf even uit, en ging in kleermakerszit zitten en luisterde aandachtig naar hoe Peter vertelde. 'Die jongen liep weg, naar het park, waar hij een elfje ontmoette die Tinkerbell heette.' hij werd opeens heel erg droevig, iets wat ik nog niet van hem gezien had. 'Is er iets mis?' vroeg ik. Peter trok snel weer een beetje iets gemaakte glimlach. 'Nee hoor, helemaal niets aan de hand hoor.' zei hij. 'Oké, vertel nou verder..' dwong ik hem een beetje. 'Tinkerbell bracht de jongen naar Neverland.' Ik geloofde mijn oren niet, mijn droom werd echt met de minuut vreemder. 'Daar woont de jongen nu nog steeds, maar zonder Tinkerbell.' Zei hij met een trillende ondertoon in zijn stem. 'Al snel kreeg hij aardsvijanden.' Vertelde Peter. 'Kapitein Hook, en zijn bemanning waren een leuk stel om mee te vechten.' Hij trok even een zelfvoldane grijns. 'Maar al snel begon ik me te vervelen, dus haalde ik weeskinderen naar Neverland.' Vertelde hij verder. Ik besloot om hem uit te laten praten, omdat het anders nog langer duurde. 'Ik noemde ze the Lost Boy's.' 'Had ie geen meisjes dan?' vroeg ik spottend. Peter zuchtte. 'Luister nou!' siste Peter. 'Hij miste stiekem nog iets in zijn leven, dus besloot hij om Wendy Darling en haar broers naar Neverland te halen.'