You ruined my live, I brok your back~!

Ik kon het niet laten, het leek wel alsof ik gewoon geen controle had over mijn lichaam. Natuurlijk was ik me er van bewust dat ik van top tot teen lag te trillen en de tranen over mijn wangen liepen, terwijl ik huilend op mijn bed lag. Dat was iets wat je niet zo snel over het hoofd kon zien. Het was meer de reden …
Hoe had ik ooit zo dom kunnen wezen dat ik dacht dat het goed zou komen? Die eerste stap alleen al, omdat ik zo verdomde koppig kon wezen toen, al ben ik dat nog steeds. Ik was diegene die het verpest had, dat wist ik ook wel. Maar dat betekende niet dat jij zo’n eikel mocht worden. En dan nog koelbloedig er bij staan terwijl wij haar een beetje, beetje veel, belachelijk aan het maken waren. Jij wist verdomme hoe het zat. Je wist dat ik je leuk vond. En nog vond je het leuk om me zo’n pijn te doen.
Het liefst, god je wilt niet eens weten wat ik met je zou willen doen. Ergens ben ik blij dat onze vriendschap over is. Dat je uit mijn leven bent geflikkerd en ik dit hoofdstuk kan afsluiten. Jij was toch wel de grootste zwarte vlek die er in stond. Je hebt mijn leven kapot gemaakt. Misschien was het alleen maar als payback, omdat ik jouw relatie had kapot gemaakt. Maar je had me er ook gewoon over kunnen aanspreken. Je daar daarvoor niet in een klootzak hoeven te veranderen. Dat zou ik je nooit kunnen vergeven.

Ja, ik wist dat zij een slechte invloed op je kon hebben. Toch doet het pijn als je te horen krijgt dat je alleen maar achter mijn rug om loopt te lullen over me. En niet alleen over mij, maar ook over andere binnen onze groep. Verdomme, ik dacht dat we vrienden waren. Is het dan echt zo lastig om een beetje volwassen te zijn!?
Jij zei nog, dat jij oh zo veel volwassener was dan ons. Dat jij, omdat je de op een na oudste was, het goede voorbeeld moest geven. Ha, laat me niet lachen. Je bent hierdoor alleen maar in een zak veranderd. En het liefst had ik je zo in de put willen duwen, bij die negers. Dan ben ik tenminste van je af.
Ik heb gehoord waar je het over had, hoe je ons zwart hebt zitten maken. God, wie had kunnen zeggen dat je zo erg diep zonk. Ik was nog zo aardig tegen je, al wist ik dat de kans minimaal was dat er wat tussen ons zou kunnen komen. Ik aanvaarde het en jij misbruikte dat. Dat deed me pijn, dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Gewoon omdat ik het niet meer aan kon. Je moest eens weten hoeveel verhalen ik had kunnen schrijven, alleen maar door de ideeën die je me, ongewild en onbewust, gaf door je kut gedrag. Je wilt niet eens weten wat ik alleen zou uitspoken. Hoe vaak ik zelf, misschien wel, misschien niet onbewust, de neiging had om alles achter me te laten en onder een truck door de schuiven.
Dat wist je niet hè, daar had je je ogen niet voor open. Je maakte het jezelf gemakkelijk, maar je zag niet hoeveel pijn je andere ermee deed. Hoeveel pijn je mij daarmee deed. Achter mijn rug lachte je me toch weer uit. Waarom? Vanwege het feit dat ik de moed had om je die roos te sturen, omdat ik anders was, en ben nog steeds, dan de standaard meisjes. Of gewoon omdat ik je daar te goed voor kon? Tenminste, ik dacht dat ik je goed kon. Blijkbaar zat ik daar dus volledig naast.

Ik ben blij, momenteel, dat je op een andere school zit. Dat ik je kop niet meer hoef te zien. Dan hoef ik tenminste ook geen moeite meer te doen om me in te houden om je geen klap voor je kop te geven. Al zou me dat waarschijnlijk toch niet lukken. En daar heb je heel veel geluk mee, mannetje.

Ik weet dat het geen kwaad kan om dit te zeggen, waarschijnlijk zal je dit toch nooit lezen. God, see if I actually care about that. Misschien lees je het wel, wat zou mij het boeien? Ik hoop dat je gelukkig bent met die klote vrienden van je op die school. Bedenk je nog maar eens een tweede keer als je naar me toe komt. Van mij hoef je geen medewerking of medeleven te ontvangen. Jij, eikel. Zelfs na een vriendschap van 5 jaar, had ik niet durven hopen dat het tot zo’n abrupt einde kwam. Maar jij maakte het hier toe. En weet je wat. TOT ZIENS!