#144.

‘Het lot heeft ervoor gezorgd dat ik Bill ontmoet heb. Het was toevallig, maar het is wel het beste wat me overkomen is. Verder kan ik zeggen dat ik van het jaar ’92 ben, maar ik ben niet van plan om meteen mijn hele leven te koop te gooien. Hoe de fans zullen reageren weet ik niet, maar ik geloof er net zoals Bill in dat zij ons dit geluk zullen gunnen.’ Ze moesten eens weten. Ons geluk was helemaal niet zo idealistisch zoals zij het hen voorstelden of in hun dromen idealiseerden, integendeel.
‘Er zijn al eens foto’s van jou verschenen, maar toen is daar geen reactie op gekomen. Vanwaar de beslissing om jullie relatie uitgerekend vandaag bekend te maken?’ Een kale man met een zwart sikje en lustige blik richtte zich nog steeds naar mij. Ik wilde wel antwoorden, maar in plaats daarvan kon ik niet anders dan moeizaam Bill een smekende blik toewerpen om me te helpen. Gelukkig kwam het zo niet over toen ik de beelden zag. Het was eerder alsof ik gewoon besloot Bill te laten spreken. ‘Om eerlijk te zijn maakt dit deel uit van haar valentijnscadeau. Ik wou het per se vandaag bekend maken, gewoon omdat dit me wel een originele, maar toch bescheiden manier leek. En ik weet dat ze dit meer op prijs stelt dan dat ik haar plots voor een overvolle zaal mensen zou zetten.’ Het was me tijdens het interview opgevallen dat Bill het eerste gedeelte van de vraag bewust ontweken had, maar nu ik alles opnieuw beleefde had iets anders mijn aandacht getrokken. Het interview was slechts een deel van de verrassing. Mijn eten bleef halfweg mijn slokdarm steken. Wat er ook nog had moeten volgen, het was niet gebeurd. Ik dacht aan Bill en vroeg me af waar hij was en of hij wel verstandig aan het rijden was. Wie weet waar hij wel naartoe reed om een of andere activiteit die hij nog geregeld had af te zeggen.