164. || Rainbows ||

Één vriend ja. Maar wat heb je liever, gewoon één vriend, of een vriendje?
Daagde de duivel de engel uit. Waarom kiezen, als je allebei kunt houden? Zei de engel boos. Godverdomme, niet vechten! Kwam Junior ertussen. Fijn, ga niet rotzooien in mijn hoofd of zo. Bedacht ik me zuchtend. "Wat heb jij toch?!" vroeg Thobias en keek me weer eens raar aan. Wat? Had ik iets?
"Je kijkt weer eens moeilijk... Maar daar maak ik me niet echt zorgen over... Ik maak me meer zorgen over die rare stemmetjes die je opzet..." zei hij en voelde aan mijn voorhoofd of ik geen koorts had. Oh shit, had ik dat hardop gezegd?! Godverdomme, waarom was ik niet normaal!?
"En ik maak me zorgen over wát je zei." voegde Justin eraan toe en keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Fuckgodverdommefuckfuckfuckfuckfuckerdefuckshitshitshit! Vloekte ik in mijn gedachten en maakte een raar gebaar. "Hmmm, ja nu je het zegt..." zei Thobias en keek me afwachtend aan. Hoe ging ik me hier nou uit redden? Justin zou me moeten helpen, toch? Hij wou toch niet dat ik Thob vertelde over ons, toch? Dat dacht ik in ieder geval... Maar zoals het er nu uitzag, boeide het hem geen ene flikker en was alleen maar nieuwsgierig naar hoe ik me hieruit ging redden. Of niet...
"Euh, ja ik... Beloven jullie niet te lachen als ik de waarheid vertel?" vroeg ik en keek ze streng aan. Gretig knikten ze en ik ademde diep in voor ik in een rap tempo alles vertelde. "Ikhebstemmetjesinmijnhoofddiegoedeenslechtedingenzeggen, enikhebeenrelatiemetJustin." Ik hapte naar lucht toen ik dat alles in minder dan 1 seconde had gezegd. Justin en Thobias keken me alleen maar vaag aan. "Wat zei je precies?" vroeg Thob grinnikend. Gadver, nu moest ik het nog een keer zeggen.... Ik sloot mijn ogen, de reacties wou ik gewoon even niet zien. En ik vertelde het nog een keer, in een langzamer tempo.