Tien

Ik was net een beetje gekalmeerd, toen de deurbel ging. Met een kleine gil sprong ik op en haastte me naar de deur. Vlak voor de deur bleef ik even stilstaan en dwong mezelf rustig adem te halen. Ik zetten een grote glimlach op en opende de deur. “Hey.”
“Hey,” glimlachte Liam terug. Hij liet zijn ogen even over mijn lichaam glijden en ik voelde me weer nerveus worden.
“Je ziet er… Anders uit,” merkte hij op. Ik wuifde het weg.
“Ik heb een typisch meisjes-meisje-vriendin, die dwong me ongeveer om er zo uit te zien. Ik had weinig inbreng,” legde ik uit. Liam grinnikte.
“Ik vind het niet erg hoor,” zei hij. “Je ziet er leuk uit.”
Ik bloosde. “Dank je wel.”
“Ga je mee?” Hij stak zijn hand naar me uit.
Ik knikte. “Momentje, ik zet even de muziek uit. Ik liep weer naar binnen en probeerde zo normaal mogelijk op de hakken te lopen, wetend dat Liam me nakeek en ik niet voor gek wilde lopen.
Ik drukte op het knopje en liep weer terug naar Liam. “Laten we gaan,” zei ik.
Eenmaal in de auto speelden mijn zenuwen nog meer op. Blijkbaar merkte Liam dat, want hij vroeg: “Is er iets?”
Ik keek hem even aan. “Wat? O, nee hoor, er is niks.”
“Je bent zenuwachtig, of niet?” Hij grijnsde.
“Nee,” loog ik glashard. “Dat ben ik nooit.”
“Nu wel,” hield Liam vol. Ik schudde nogmaals mijn hoofd. “Echt niet.”
“Wat jij wilt.” De rest van de weg bleef de grijns op zijn gezicht.
Na een rit van een kwartier hielden we stil voor een soort flat.
“Delen jullie samen een woning?” vroeg ik. Liam knikte.
“Wel zo handig,” zei hij. Ik knikte begrijpend. Liam stapte uit en ik volgde zijn voorbeeld. Ik moest mijn evenwicht hervinden op deze schoenen, maar ik herstelde me snel. Zo normaal mogelijk liep ik met Liam naar binnen, en Liam drukte op de liftknop. In de lift drukte hij op het knopje voor de derde verdieping.
“Weet je zeker dat je niet zenuwachtig bent?” vroeg hij. Ik keek hem boos aan.
“Ja,” zei ik kortaf.
“Oke.” Hij grijnsde nog steeds.
We liepen de lift uit, en bleven stilstaan voor een deur.
“Echt niet zenuwachtig? We staan nu voor de deur.”
“Dat zie ik en nee, ik ben echt niet zenuwachtig.” Ik wist niet zeker, maar volgens mij zei ik het meer om mezelf te overtuigen dan hem. “En haal die grijns van je smoel af,” voegde ik er aan toe. Liam’s grijns werd nog breder en hij stak zijn sleutel in de deur. Dit was het dan.
Zodra we het appartemetn binnen stapten kwam een hoop lawaai naar ons toe drijven.
“Zayn, geef me mijn chips terug!” klonk een jammerende stem met een Iers accent.
“Louis, ik ga je echt helemaal afmaken! Het is mijn highscore, en dat blijft het ook!” riep iemand anders. Ik hoorde het geluid van een spelcomputer.
“Pak het dan, als je kan!” riep iemand lachend. Het geluid van rennende voetstappen. Er vloog een deur open en een gebruinde jongen kwam met een bak chips op ons afrennen.
“Aan de kant!” riep hij. Liam deed een stap opzij, maar ik was te geschokt om iets te doen. Wat zich uiteindelijk resulteerde in een botsing.
Dit is de tweede keer in een week tijd dat ik tegen een beroemd iemand aanbots, schoot er door me heen.
Ik kreunde zachtjes en krabbelde overeind van de grond. Het ging lastig met mijn hakken, maar het lukte. Een blonde jongen stond een beetje beteuterd in de deuropening.
“Mijn chips…” zei hij zielig. Ik keek naar de grond en zag overal verspreid gele schijfjes liggen. En in het midden van de chips lag de bruine jongen te schateren van het lachen.
“Sorry, Niall!” lachte hij. Toen zag hij mij. “He, hallo!” Hij ging overeind zitten. “Ik ben Zayn,” stelde hij zichzelf voor.
“Ik ben Sam,” zei ik. “Lig jij altijd in de chips?”
Zayn barstte weer in lachen uit.
“Meestal wel,” hoorde ik Liam mompelen. Ik draaide me om en glimlachte naar hem.
“Zijn jullie een stel?” vroeg Niall geinteresseerd. Ik was de blonde Ier vergeten.
“Nee,” zei Liam, voordat ik dat kon.
“Louis! Ik zei dat je mijn highscore niet mocht verbeteren!” riep een harde stem vanuit de woonkamer. Het gelach van iemand anders vulde het huis.
“Zeg eens eerlijk, Harry,” zei die stem, “wanneer heb ik ooit naar je geluisterd?”
Ik grijnsde.