Acht

Een uurtje later slenterden we door de stad. Tirza had al twee tassen vol met kleren voor haarzelf, en nu was ze wanhopig op zoek naar iets voor mij. Ze had al een aantal kledingstukken laten zien, maar ik vond ze allemaal te parmantig, te glitterig of te jurkjesachtig. Ik weigerde om een jurk aan te doen. Voor zover ik me kon herinneren had ik nooit een jurk gedragen, en dat was ik ook niet van plan. Ik voelde me er absoluut niet fijn in.
Uiteindelijk sleepte ze me de laatste winkel van de straat in.”En dit dan?” Vragend hield ze een zwarte top omhoog, met een paar blouw verticale strepen die begonnen bij de hals en halverwege het topje stopten. De mouwtjes waren van zwarte doorzichtige stof. Ik was er meteen verliefd op.
“Ik ga passen,” glimlachte ik. Ik vluchtte een pashokje in en trok het topje aan. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Hij stond prachtig, en de prijs viel ook mee. Ik trok het weer uit en mijn eigen kleren weer aan. “Ik neem hem,” liet ik Tirza weten. Ze begon te juichen.
“Nu alleen nog een broek en schoenen,” zei ze tevreden. “Hoe vind je deze broek?”
Ze hield een broek omhoog in dezelfde kleur als de strepen op het topje. Er zaten een paar zakken en scheuren in, en deze vond ik onmiddellijk leuk.
“Passen?” grijnsde Tirza zodra ze mijn blik zag. Ik knikte.
Even later stond ik weer voor de spiegel. De broek en het topje waren werkelijk een prachtige combinatie, en zowel Tirza als ik was er blij mee.
Na het afrekenen van de kleding liepen we de winkel weer uit. Even verderop stond een schoenenwinkel, en Tirza duwde me naar binnen.
“Ik waarschuw je dat ik geen pumps ga dragen,” zei ik.
“Weet ik,” zei ze. “Maar hoe vind je deze?” Ze hield een gymp omhoog met een hak. Ik twijfelde.Tirza wilde dat ik hakken droeg en ik wilde gympen, dus het zou een mooie compromis zijn. Bovendien stonden deze schoenen ook leuk bij mijn gloednieuwe kleding. Het enige probleem was alleen dat ik nog nooit op hakken had gelopen. Ik dacht niet dat ik dat kon.
“Tirza…?”
“Wat is er?”
“Dat is een hak,” zei ik.
“Heel goed!” grijnsde Tirza. Ik schudde mijn hoofd.
“Dat bedoelde ik niet. Ik weet niet hoe ik op die dingen moet lopen.”
“Geen probleem,” zei ze opgewekt. “Ik leer het je wel.”
Ik was nog steeds niet overtuigd, maar ik kocht ze toch. Mede doordat Tirza me duidelijk maakte dat ik de schoenen altijd terug kon brengen als het niets zou worden.
We liepen langs de juwelier en Tirza bleef stil staan. “Sam?” vroeg Tirza op smekende toon.
“Wat is er?” Ik stond ook stil en draaide me om. Ze wenkte naar de juwelier.
“Ga je gaatjes laten schieten?”
Mijn hand ging automatisch naar mijn gaatjesloze oor. “Echt niet! Ik ga mijn oor niet laten perforeren!”
“Het is niet perforeren!” verdedigde Tirza het gaatjes-laten-schieten-makelarij-dinges.
“Je maakt een gaatje in een oor. Dat is dus wel perforeren.”
Tirza dacht even na. “Oke, het is perforeren. Maar ik zie niet in waarom je het niet zou willen.”
“Nou, omdat…” Ik dacht na over een argument, maar die had ik niet. “Gewoon daarom! Bovendien wil ik me niet helemaal veranderen voor iemand met wie ik alleen vrienden wil zijn.”
Haar ogen werden groot. “Je wilt alleen vrienden zijn?” vroeg ze triest. Ik knikte.
“Deze discussie hebben we al eerder gehad, Tirza,” herinnerde ik haar. “Je hebt me eigenlijk al overgehaald om vrienden te blijven. Om eerlijk te zijn wilde ik niet eens meer met hem omgaan.”
Tirza’s ogen werden zo mogelijk nog groter. “Wat? Sam, hoe kun je jezelf dat aandoen?!”
Ik keek even verbaasd. “Nou, eh… Gewoon…”
Tirza schudde afkeurend haar hoofd. “Wees maar blij dat ik er ben. Ik beloof je dat je nog lang geen spijt zult hebben dat ik je heb overgehaald.”
“Oke,” zei ik, een beetje verbaasd.
“Kom, we gaan oefenen op die hakken.”