Zeven

“He, Sam?” zei Tirza. Ik opende mijn ogen een beetje.
“Hmmm…?” antwoordde ik slaperig. Ik trok mijn deken wat vaster om me heen.
“Ik vind dat je hem moet bellen voor een nieuwe afspraak.”
Meteen was ik klaarwakker. “Wat?”
“Je vind hem echt leuk! Dus waarom gaan jullie niet nog een keer uit?”
“Je weet hoe ik daar over denk, Tirza. Geen vriendjes voor Sam.”
“Maar, Sam –”
“Nee. Gewoon niet. Ik wil het niet, en dat weet je. Je weet ook waarom. Einde discussie en welterusten.”
Ik ging weer liggen en sloot mijn ogen. Ik hoorde Tirza zuchten en beter gaan liggen.
Even later hoorde ik hoe haar ademhaling rustig werd, maar het lukte mij niet. Wat Tirza gezegd had liet me niet meer los.
Misschien had ze gelijk. Bovendien, hij hoefde niet meteen mijn vriendje te worden. Toch? Alleen vrienden is prima. Ik vond hem echt aardig.
In volle besef dat het al drie uur ’s nachts was pakte ik mijn telefoon en smste hem. Heey, zin om binnenkort weer wat af te spreken?
Zenuwachtig legde ik mijn telefoon weer weg. Wat gebeurde er met me? Waarom was ik zenuwachtig en voelde ik me zo kriebelig? Waarom was ik niet meer de oude, onverschillige en zelfverzekerde Sam, de Sam die ik zo goed kende?
Mijn gedachten werden doorbroken door het getril van mijn telefoon. Verbaasd dat hij had geantwoord bekeek ik zijn berichtje. Is goed. Misschien heb je zin om de jongens te ontmoeten? Het hoeft niet hoor En nu gaan slapen, het is al drie uur, gek!
Ik glimlachte. Weet ik, sorry. En lijkt me leuk. Kun je zaterdag misschien?
Een minuutje later kreeg ik antwoord. Is prima. Zal ik je weer ophalen, om een uur of elf?
Ik dacht even na. Ja hoor. Dan zie ik je zaterdag om elf uur. Welterusten!
Welterusten, schoonheid.
Schoonheid? Nou nou jongen, niet te snel van de stapel lopen. Ik had besloten om vrienden te blijven, en ‘schoonheid’ hielp daar niet echt bij. Ik besloot er niks over te zeggen. Stiekem vond ik het wel leuk. Met een tevreden glimlachje om mijn lippen viel ik in slaap.

“En waarom ben jij zo vrolijk?” merkte Tirza op. Ik stond neuriend ei te bakken voor ontbijt, terwijl Tirza met toast aan tafel zat.
“Zomaar,” zei ik. Ze trok een wenkbrauw op.
“Je bent zomaar vrolijk? Weet je zeker dat het niets met die Liam van je te maken heeft?”
“Hoe bedoel je?”
Ze grijnsde. “Ik werd wakker van je gesms vannacht.”
“Wat?!”
“Sorry!” Ik zag dat ze het niet meende. “En, wanneer is de bruiloft?”
Ik gooide een houten spatel naar haar toe, die ze lachend ontweek. “Er komt helemaal geen bruiloft,” zei ik zuur. “We hebben alleen afgesproken.”
“Om drie uur ’s nachts?”
Ik knikte. “Ik was nog wakker- dankzij jou.”
“En dus besloot je hem wakker te sms’en.”
“Nou, eigenlijk niet. Ik dacht er niet bij na…” Peinzend stier mijn stem weg.
Tirza lachte weer. “Wat gaan jullie doen?”
“Zaterdag gaan we, eh…” Ik dacht even na hoe ik dit moest brengen, maar ik kon niets anders bedenken dan gewoon de waarheid te vertellen. “Zaterdag ontmoet ik zijn vrienden.”
Haar wenkbrauw schoot weer omhoog. “Jullie lopen wel hard van de stapel, he?” merkte ze op.
“Nee, dat is het niet! Het is gewoon…” Ik beet op mijn lip. Zou ik de waarheid vertellen? “Hij speelt in een bandje, en hij wil me de andere leden laten zien.”
“Een bandje?” vroeg ze geinteresseerd. “Zijn ze beroemd?”
“Eh… Nee, niet echt…”
“Jammer,” zei ze teleurgesteld. “Wat is de naam?”
“Wat? O. Eh. The Five Mountains,” verzon ik.
“Zoiets als One Direction?”
“Zeg, is dit een politieverhoor of zo?” vroeg ik geergerd. Het was eng hoe dichtbij ze was.
“Sorry! Maar weet je, zaterdag is morgen al!”
“Ja, dat weet ik, wat dacht jij dan?”
Tirza grijnsde weer. “Kijk, zo ken ik je weer!” lachte ze
Ik glimlachte een beetje.
“Mag ik je morgen helpen met je outfit?” bedelde ze. Ik keek bedenkelijk. Tirza kennende zou het dan een enorm project worden waarin ik uiteindelijk zo ongeveer in een galajurk de deur uit zou moeten.
“Dat is niet nodig, hoor. Het zijn zijn vrienden maar,” zei ik zo vriendelijk als ik kon.
“Alsjeblieft?” Ze zette grote ogen op. Ze wist dat ik daar geen nee tegen kon zeggen, en ik vond het dan ook heel gemeen van haar.
“Goed dan,” zuchtte ik. Ze zou net gaan juichen, maar ik stak mijn hand op. “Op de voorwaarde,” zei ik, “dat het niet overdreven word. En het moet wel bij mij passen, en niet bij jou. Ik wil mijn eigen stijl.”
Tirza begon heftig te knikken, allang blij dat ik ja had gezegd. “Ik beloof het! Kom mee, we moeten nog zo veel doen,” begon ze te ratelen. “Ik moet je nagels verzorgen, en misschien moeten we even langs de kapper om de dode puntjes te knippen. O, en gaan we vandaag shoppen?”
Ze gebruikte weer haar grote-ogen-truc.
“Tirza!” klaagde ik. “Je zou niet overdrijven!”
“Wat nou?” vroeg ze onschuldig.
“Best, we gaan shoppen,” mompelde ik chagrijnig.
“Jeej!” riep ze uit. “Hup, aankleden! Dan gaan we weg.”