Zes

Het geluid van de deurbel snerpte door het huis.
Ik stond op en opende de deur, en keek recht in het enthousiaste gezicht van mijn beste –en tevens enige- vriendin.
“Ik heb er zo’n zin in!” begon ze te babbelen. Ze liep langs me het huis binnen.
“Wat gaan we allemaal doen?” Ze liet haar weekendtas op de grond vallen.
“Ik heb geen idee,” gaf ik eerlijk toe.
“Daar had ik al op gerekend, dus heb ik zelf wat spulletjes meegenomen.” Ze rommelde wat in haar tas en haalde er een aantal films, twee maskertjes en een mani-pedi-set uit.
“Zo,” zei ze tevreden. “Kom, we trekken onze pyjama’s aan!”
Ze sleepte me mee naar boven. Daar trokken we onze nachtkleding aan, die van Tirza bestaande uit een satijnen nachthemdje met kant bij de hals, en die van mij uit een zwarte joggingbroek en een turqooise topje.
Even later zaten we weer beneden.
“Dan doe ik nu de maskertjes op en ga jij me precies vertellen wat er gebeurd is,” commandeerde Tirza mij. Ze scheurde de verpakkingen open van de maskers en ik haalde diep adem. Toen begon ik alles te vertellen. Behalve dat Liam beroemd was. In plaats daarvan hing ik een verhaal op over dat ik hem nog kende van vroeger, voordat we naar Londen verhuisden. Ik vond het best geloofwaardig klinken, en blijkbaar vond Tirza dat ook, want ze leek het te slikken.
Opgelucht dat het mee viel beeindigde ik mijn verhaal.
Tirza had in tussen tijd ook haar eigen gezicht ondergesmeerd met het goedje en lag op haar rug te wachten tot ze het masker mocht afspoelen.
“Klinkt als een interessante jongen,” zei ze tevreden. “Hoe ziet hij er uit?”
“Hij is heel knap,” begon ik. Zei ik dat echt? “Hij heeft van die prachtige bruine ogen, en van dat lieve krullende haar… En zijn lach!” Ik smolt.
“Jemig, Sam!” Tirza keek me lachend aan – tenminste, voor zover het maskertje haar toestond om te lachen. “Ik heb je nog nooit zo gezien!”
“Ik ontmoet dan ook nooit jongens,” merkte ik droog op.
Tirza schudde haar hoofd. “Dat bedoel ik niet. Ik bedoel dat je altijd zo… Gesloten bent. En opeens, boem!” Ze maakte een gebaar met haar handen. Ik lachte.
“Ik weet het. Hij heeft iets waardoor ik hem zo ongeveer meteen vertrouwde… Nu probeer ik de hele tijd mezelf in te houden en mezelf te blijven,” vertelde ik.
“Maar wie ben jij dan, Sam?” vroeg Tirza zacht. Ik keek haar even aan.
“De Sam die jij kent, natuurlijk! Die Sam die je net zelf beschreef.” Ik snapte niet waar ze het over had.
“Weet je dat zeker?” vroeg ze ernstig. Ik knikte, hoe kon ik nou niet zeker weten wie ik was?
“We zullen nog wel zien…” zei ze. Toen sprong ze op. “Onze maskers moeten er vanaf!”