Drie

Eenmaal thuis zette ik de tv aan en pakte wat te drinken. Huiswerk zou ik later wel maken, daar had ik nu echt even geen zin in. Ik zapte wat langs de kanalen, maar zag niets wat ik het waard vond om bij te blijven hangen.
Opeens vulde Liam’s hoofd het beeldscherm. Verbaasd liet ik hem hier op staan.
“…van One Direction. De beroemde Britse boyband bestaat uit de vijf jongens Harry, Liam, Louis, Niall en Zayn…” Bij elke naam verscheen een foto.
En toen viel alles op zijn plaats. Zijn verbaasde blik toen we tegen elkaar opbotsten. Het feit dat hij me bekend voorkwam. Dat hij One Direction-liedjes op zijn telefoon had staan. En natuurlijk de smsjes van die jongens.
Paniekerig greep ik mijn telefoon en belde naar het onbekende nummer die sinds een paar uur in mijn logboek staat.
“Hallo?” hoorde ik Liam’s stem.
“Waarom zei je niet dat je beroemd was?” beschuldigde ik hem. “Ik schrok me dood toen ik je opeens op televisie zag! Ik vond je al bekend voorkomen, maar ik dacht dat het aan mij lag en dan ben jij opeens op tv! Samen met die beroemde vrienden van je! Je had het moeten zeggen! Je zou toch denken dat het logisch was om te vertellen wie je echt bent, maar nee hoor, meneer is het daar niet mee eens. Ik kan niet geloven dat –”
“Sam,” onderbrak Liam me. “Rustig.”
“Ik ben hartstikke rustig!” schreeuwde ik hysterisch.
“Ik merk het.”
Ik gromde.
“Sam, wat dacht je dan dat ik zou doen?” vroeg Liam. “Op straat blijven liggen en jou dwingen me overeind te helpen? Dat ik zou zeggen Hoi, ik ben Liam Payne en wereldberoemd, dus is het jouw schuld dat we tegen elkaar aanbotsten, ik stuur je de rekening van de stomerij?”
“Nou, eigenlijk,” begon ik, maar ik werd voor de zoveelste keer vandaag onderbroken.
“Zo ben ik niet, Sam! Bovendien leek je me niet te herkennen, kun je je voorstellen hoe verfrissend dat voor me was?”
“Nou, ik…” zei ik twijfelend.
“Dat dacht ik al.”
Ik wist even niets te zeggen, dus gromde ik maar wat.
Liam zuchtte weer. “Hoe kan ik het goedmaken?” vroeg hij, geheel onverwacht.
Mijn eerste reactie was stotteren, maar ik hield me in. “Laat me daar even over nadenken,” zei ik.
“Is goed. Maar ik moet nu ophangen.”
“Oke. Ik bel je later wel.” We hingen op.
Ik staarde naar mijn telefoon en liet alles even bezinken. Ik kon nog steeds niet geloven dat ik de Liam Payne had ontmoet. Ook al betekende het voor mij niet zo veel, ik wist dat duizenden meisjes een moord zouden doen om in mijn schoenen te staan, en dat gaf me een goed gevoel.
Maar toch zat het me dwars dat ik er niet door mezelf achter was gekomen. Iedereen had het over ze, en elke dag kwam je hun gezichten minstens drie keer tegen op televisie, reclameborden of telefoons van fangirls. Bovendien had ik ook nog een aantal andere hints gekregen, die ik niet goed had geinterpreteerd.
Ik besloot een lang bad te nemen om mijn gedachten weg te weken.

Het bad had redelijk geholpen. Ik wist inmiddels ook hoe Liam het goed kon maken, dus belde ik hem op.
“Dierentuin,” viel ik met de deur in huis.
“Wat?”
“Ik wil naar de dierentuin, hier in Londen,” verduidelijkte ik.
“En dan heb ik het goedgemaakt?”
“Ja.”
“Mooi, dan haal ik je morgen om tien uur op.”
“Maar je weet mijn adres niet,” zei ik verbaasd.
“Geen zorgen.” Ik hoorde hem grijnzen. “Daar kom ik wel achter.”
“Is dat een dreigement?”
“Dat is een belofte.”
Voor ik iets terug kon zeggen, hing hij op.