Hoofdstuk 48

'Jasooon... schiet nou ooop' Roep ik zeurderig. 'Ik kom al!' roept Jason terug en inderdaad, nog geen minuut later staat hij naast me. 'Goed zo.' zeg ik lachend. We stappen op de fiets en rijden weg. Als we drie kwartier later thuis zijn, nadat we nog een paar keer moesten stoppen omdat de tassen er bijna afvielen, lopen we naar binnen en beginnen de tassen uit te pakken. 'Zal ik vanavond weer eens koken?' vraag ik aan Jason. 'Ja hoor, is goed.' antwoordt hij en ik zucht tevreden, dat wordt eindelijk weer eens een echte maaltijd en niet van die afhaaldingen. Maar aangezien het pas vier uur was had ik niks beters te doen dan maar weer met mijn IPod klooien. Ik besluit maar eens mijn foto's terug te kijken. Ik open het fotoalbum en meteen krijg ik tranen in mijn ogen. Daar ben ik met mijn ouders, vriendinnen en broer... ik merk nu pas hoe erg ik ze eigenlijk mis. Misschien dat ik ze eens moet bellen... nee. Straks komen ze erachter waar ik ben en dan komen ze me halen. Het is niet dat ik niet naar huis toe wil alleen wil ik graag zelf bepalen wanneer. Voor ik echt begin te huilen doe ik mijn IPod maar uit en ga ik maar eens kijken wat ik straks moet maken. Ik loop naar de keuken waarvan ik verwachtte dat Jason er wel zou zijn maar nee, hij is er niet. Waar zou hij zijn? Nou ja, ik zit de hele dag al op zijn lip dus even rust kan ook geen kwaad. Ik rommel wat in de kastjes en zie een zak aardappelen. Als ik in de koelkast kijk kom ik wat groente en sla tegen en ik besluit om broccoli met aardappels te maken en sla. Ik kijk op mijn horloge en kom tot de conclusie dat het nog veel te vroeg is om te koken. Ik draai me weer om en loop maar weer naar de woonkamer.