#017

Mijn telefoon ging af. Ik nam op met een simpele “Hallo?”.
“Met Matt.” Hij klonk ernstig, en meteen werd ik bang.
“Lina?” piepte ik.
“Ernstige brandwonden en een dubbelgeklapte long. Ze ligt momenteel bewusteloos in het ziekenhuis,” zei Matt zacht. Mijn telefoon gleed uit mijn handen en ik keek wezenloos voor me uit.
“Hallo? Alex? Ben je daar nog?” klonk de ingeblikte stem van Matt uit mijn telefoon. Luke greep de telefoon.
“Met Luke, Alex is in shocktoestand. We bellen later terug,” zei hij zakelijk. Hij hing op en sloeg zijn armen om me heen. “Shhh, Ariël, het komt wel goed,” suste hij. Ik keek nog steeds met starende ogen voor me uit. Ik had niet door dat ik zachtjes heen en weer wiegde, tot Luke me er op wees.
Ik kwam uit mijn trance, en begon toen zachtjes te snikken. Het begon met kleine tranen die langzaam over mijn wangen biggelden, maar al snel werden dat grote tranen die in brede rivieren naar beneden stroomden.
Ik hoorde ook een gierend geluid, en vroeg me af wat het was. Was het misschien de ringtone van Luke? Je wist het nooit met jongens. Maar waarom nam hij dan niet op?
Toen besefte me dat ík dat gierende geluid was. Het was het geluid dat ik maakte als ik huilde. Ik schaamde me, en probeerde langzaam tot bedaren te komen. Ik huilde nooit. Echt nooit. Tenminste niet waar mensen bij waren, en in mijn eentje deed ik het zachtjes. Ik snapte niet waarom ik dat nu wel deed.
“Alex, rustig maar. Lina komt er echt wel weer bovenop. Ze moet nog heel veel jongens versieren, die laat ze echt niet schieten, hoor!” Hij glimlachte naar me en wreef bemoedigend over mijn rug.
“Ja,” zei ik schor. Ik slikte even. “Ja,” zei ik weer, nu luider. Ik ging een beetje overeind zitten en veegde de tranen uit mijn ogen. Ik slikte een paar keer om mijn normale stem te herkrijgen en wreef nog één keer onder mijn ogen.
Met een zucht haalde ik toen mijn hand door mijn haar. “Wanneer gaan we naar het ziekenhuis?” vroeg ik toen, op mijn allernormaalste toon.
Een beetje verrast keek Luke me aan. “Je bent sterk, weet je dat?”
Ik dacht even na en knikte toen. “Misschien een beetje. Maar dat is iedereen toch?” Ik wist dat het niet waar was, maar zei het toch.
“Niet bepaald,” zei Luke.
“Je hebt geen antwoord gegeven op mijn vraag,” veranderde ik van onderwerp.
“Vanavond?” stelde Luke voor. “Ik kan je wel brengen, ik heb een rijbewijs.”
Mijn moeder was tot tien uur op haar werk vanavond, en was dus erg blij toen bleek dat mijn vrienden kwamen om voor me te zorgen. Mijn vader was twee dagen na mijn ongeluk op zakenreis gegaan. In zorgen om mij wilde hij eigenlijk niet gaan, maar ik overtuigde hem er van dat het beter was dat hij een weekje naar India ging dan dat hij bij mij bleef hangen.
“Heel graag,” zei ik dus.
“Wil je wat eten?” vroeg hij verder. Ik keek op en zag dat hij bezorgd naar me keek.
“Doe niet zo beschermend en bezorgd,” lachte ik zwakjes.
“Sorry,” glimlachte Luke. “Ik had het niet eens echt door, eigenlijk.”
“Het is al goed,” zei ik. Ik keek weer voor me uit. “Iets te eten zou heerlijk zijn.”
“Ik ben zo terug,” zei Luke. Hij haalde voorzichtig zijn arm van mijn schouder.
Ik steunde met mijn arm om het bed zodat ik niet om zou vallen, aangezien ik Luke niet meer had als leuning.
Een halfuurtje later kwam Luke de kamer weer binnenlopen met twee geurende pizza’s.
“Tonijn of Hawaï?” vroeg hij.
“Tonijn,” koos ik. Hij gaf me het warme bord met de pizza. Hij was zo lief geweest om hem al in stukjes te snijden.
Ik pakte een stukje en hapte de punt er af. Ik was dol op tonijn. Ik grijnsde even toen ik me bedacht dat mijn bijnaam misschien toch beter bij me paste dan ik dacht.
“Wat is er?” vroeg Luke. Ik schudde mijn hoofd.
“Niets. Binnenpretje.”
Luke haalde zijn schouders op en at verder.
Na nog een halfuurtje hadden we onze pizza’s op en ik keek Luke smekend aan. “Gaan we nu naar Lina? Alsjeblieeeeeeft?”
Zuchtend gaf Luke toe. “Goed dan.”
“Joepie!” riep ik, al was er niet echt iets leuks aan. “Kun je me de deo even aangeven?” Ik wees naar de deodorant die op het nachtkastje stond. Luke pakte de deo en gooide hem naar me toe. “Bedankt,” grijnsde ik. Ik spoot de deo op mijn oksels en Luke wendde beleefd zijn hoofd af.
“Zullen we maar gaan dan?” Galant stak hij zijn hand naar me uit en hielp me van mijn bed. Meteen greep ik naar mijn krukken.
“Let’s go,” zei ik. “Kijken of Lina al wakker is.”