Op zoek naar de dokter

Het was te toevallig. Het kon niet, mocht niet! Mam, zonder pap... Ik kon er niet aan denken.
Ik leunde voorover, haalde een kaart uit mijn zak en smeet hem neer.
'Waar is hij?', vroeg ik de kaart onvouwende.
Aarzelend puntte zij naar het ziekenhuis van Amstelveen.
Ik frommelde de kaart op. 'Danku'
Zo snel als ik kon liep ik naar mam. Al het gevoel was uit mij wegetrokken, verstopt in een ijsberg van een lichaam.
'Hij ligt in ziekenhuis Amstelveen', fluisterde ik mam toe.
Ze wist niet hoe snel ze naar de auto moest. Als een bezetene zit zij achter het stuur, haar blik op oneindig.
'Hier rechts afslaan', zeg ik haar, bang dat ze de afslag mist.
Ook bij mij dwalen mijn gedachten af van de weg.
'Mam, weet je nog hoe je vroeger altijd zei dat mijn vader de doctor was?'
Ze zegt niks.
'En dat ik altijd dacht dat mijn vader de verloskundige was?', vertel ik in een poging haar gedachten af te leiden. Het was echt waar. Ooit dacht ik dat moeders de baby's zelf maakten en dat een vader nodig was om de baby uit mamma te halen.
'Indy, kind, daar zeg je me toch wat, hoelang is dat geleden?'
'15 jaar', antwoord ik kortaf.
'Dat herinner ik me allemaal niet meer'
Ik moet me inhouden om niet te gaan praten over hoe moeilijk het is te herinneren hoe het voor pappa was.
'Ik vraag mij af... bestond hij echt?'
'Indy, doe nou niet zo belachelijk, natuurlijk bestaat jouw biologische vader'
Ze had gelijk. Het was een domme vraag.
'Dus... misschien heb ik dan nog een vader?'
'Misschien, ik heb hem in geen tijden gezien'
Misschien was het slimmer niets meer te zeggen. Maar wat ik gezegd had was nog niet half zo erg als waarover mijn broertje zweeg.
'Zeg het dan Samuel! Zeg het!'
Maar hij zweeg. Het was de dokter die ons vertelde dat er niks meer aan te doen viel; pappa was dood.
Mijn wereld stortte in. Alles draaide om mij heen. De lampen aan het plavond zwaaide woest heen en weer totdat ze er vanaf vielen en alles donker werd. De zwaartekracht leek verdwenen. Mijn voeten in de lucht. Ik tuimelde in een zwart gat. Maar ik moest blijven staan.
Voor mam, voor Samuel. We hadden elkaar hard nodig. Nu pap er niet was hadden wij alleen elkaar nog.