Hoofdstuk 15- Happy Day

Pov Janette:

ik werd wakker door een verschrikkelijke lekkere geur, dat me meteen deed watertanden. ik stond op en keek rond de kamer, waar ik mijn kleren op een stoel zag liggen. precies waar ik ze gisteravond achtergelaten had. ik greep ze bij elkaar en trok ze snel aan. hongerig liep ik naar beneder waar ik zacht op de keukendeur klopte. 'Ah, kijk wie er wakker is.'Lacht Harry. 'Lekker geslapen?' dankbaar knikte ik. 'Jij ook?' vroeg ik terwijl ik mijn neus nog eens ophaald zodat ik beter kon ruiken. lachend draaide Harry een pannekoek om. 'Ja, ik altijd.' zegt hij en legt de pannekoek met een sierlijke boog op een bord. nog geen minuut later lagen er dikke pannekoeken op een bord. Harry deed er boter op en goot er stroop over heen. 'Kom zitten.' zei hij terwijl hij het bord op de tafel zette en de stoel naar achter schoof. 'Dankje.' zei ik verlegen. ik zette me aan de tafel en snoof de geur nog eens goed op. pannekoeken, die had ik al lang niet meer gehad. ik moest bij mijn moeder altijd alles zelfd doen. meestal kreeg ik 's ochtends niet eens te eten. tranen prikte weer achter mijn ogen, snel wuifde ik het weg toen ik Harry's bezorgde blik zag. hij wreef even over mijn schouder, waarna hij zichzelf ook een bord pannekoeken voor zich klaarmaakte en tegenover mij ging zitten. even zaten we in stilte te eten. ik vond het fijn, deze stilte. geen vervelende vragen. toen werd de stilte onderbroken, 'Gaat het met je been?' Vroeg hij ineens. verbaast keek ik op, in zijn groene ogen. die nu ineens helder stralen, terwijl ze eerst mosgroen waren. had hij het gemerkt? 'Ja gaat wel.' Loog ik. ik voelde het nog steeds branden. Harry leek het niet te geloven, maar zei er niets meer over. opgelucht at ik verder. Ne een tijdje waren we klaar met eten, ik kreeg nog een kopje thee, en daarna vertrokken we naar de stad. Harry stond erop dat hij mij iets kocht om aan te doen. want zo kon hij mij niet over straat laten gaan, zei hij.
zo liepen we dus door de stad, hij enthousiast pratend, terwijl ik er maar bij liep. ik had het wel naar mijn zin, want ik kon mijn ogen niet van hem af houden. hoe hij praat, hoe hij loopt, hoe hij lacht. alles aan hem trok mij aan. na een uurtje gelopen te hebben, had ik een nieuwe broek, twee truitjes, een vest en lingerie van hem gekregen. ik zou hem alles terugbetalen. dat heb ik hem ook gezegt, maar hij wou er niets van horen. toch zou ik ooit iets terug doen voor hem. ik wist zoizo niet hoe hij aan al dat geld kwam. hij leek wel een pooier. ik moest lachen bij die gedachte. nee, hij is veel te lief voor dat. ik had niet door dat hij gestopt was met praten en mij bezorgd aan kijkt. 'Wat is er?' vroeg ik toen hij aan mijn schouder trok, waardoor we stil stonden. 'Je hinkelt, en je hebt nog steeds pijn. ik zie het aan je.' zei hij. ik sloeg mijn ogen neer. 'Ja toen ik uit het raam sprong, heb ik me bezeerd. maar het doet niet zo heel veel pijn.' hij zag aan mijn gezicht dat ik de pijn verbeet. 'Hier kom maar.' hij pakte de tassen van mij over en bukte zich voor mij neer. 'Spring.' ik deed maar wat hij zei en sprong op zijn rug. zonder enige moeite liep hij door en begon weer te praten. na een tijdje zette hij mij neer bij een klein eetcafeetje. 'Heb je honger?' vroeg hij. verlegen knikte ik. zuchtend ging hij naast mij zitten, met gesloten ogen genoot hij van de zon. ik sloot ook mijn ogen en luisterde naar een liedje, dat binnen in het cafe speelde. ik luisterde beter en hoorde dat Harry zachtjes meenuriede. 'Ken je dit liedje?' vroeg ik hem. 'Ja, ik ken dit liedje wel.' hij lachte, zijn stralende ogen fonkelde in het licht van de zon. 'Dit liedje heet What makes you beautifull van One Direction weet je wel, die boyband.' lachend sloot hij weer zn ogen. beschaamd keek ik naar mijn nagels, die er btw niet uitzien. 'Nee, ken ik niet.' biechtte ik op. 'Komt nog wel..' antwoorde Harry. ik wist niet wat hij daarmee bedoelde, maar ik had zo'n gevoel dat ik daar nog wel achter zou komen.