28.

      'Hé,' werd er ergens vlak achter me gezegd, door een stem die ik maar al te graag hoorde, vergezeld van een hand op mijn schouder.
      Opgewonden keek ik over mijn schouder en ontdekte zijn felblauwe ogen. 'Hé... hoe gaat het?'
      'Ja goed, goed!' De vlinders in mijn buik deden een vreugdedansje toen hij lachte. 'Maar ik had eigenlijk een vraagje voor je...'
      Ik gaf Sarah en de rest een teken dat ze door konden lopen, hun maag achterna, en zuchtte opgelucht toen ze, giechelend, verdwenen. 'Vertel het eens.'
      Henry pakte voorzichtig mijn hand vast en trok me zachtjes iets dichterbij. 'Heb je misschien zin om met mij samen te eten vanavond?'
      De stroom hongerige studenten werd minder dicht; het geroezemoes minder luid. We stonden precies in het midden van de gang, maar niemand leek ons op te merken, alsof we op ons eigen eilandje stonden – en dat was eigenlijk precies hoe ik het het liefste had. Ik liet mijn ogen voorzichtig over zijn gezicht glijden en kreeg automatisch een brede glimlach op mijn gezicht. 'Ja! Ja, zeer zeker wel.'
      Henry moest lachen en legde zijn armen om mijn nek, waardoor hij nog iets dichterbij kwam te staan. Er zaten nog een paar centimeter tussen onze lichamen, die ik maar al te graag overbrugde. Mijn armen legde ik stevig om zijn middel, zodat hij in ieder geval niet zomaar kon ontsnappen, mocht hij dat van plan zijn. De gang was inmiddels bijna verlaten; af en toe kwam er nog een laatkomer langsracen, maar voor de rest hadden we de hele ruimte voor onszelf.
      'Weet je,' fluisterde ik, voordat ik had nagedacht over wat ik zei, 'jij bent de eerste jongen ooit die ik heb gezoend zonder dat ik dronken was.'
      Gelukkig glimlachte hij voordat ik ter plekke door de grond wilde zakken. 'Dat vind ik een hele eer. En, beviel het?'
      Ik geloofde het bijna niet, maar het leek erop dat ik een jongen had gevonden die Pip-proof was. Toch was mijn oude, hinderlijke verlegenheid door de schaamte even teruggekeerd en dus lukte het me eventjes niet om iets te zeggen, maar ik geloof dat mijn blik genoeg zei, want hij sloot zijn ogen en... nou ja, je weet wel wat er dan gebeurt. Ik trok hem nog dichter tegen me aan, voor zover dat mogelijk was, en genoot van zijn handen, die over mijn rug wreven.
      Veel te snel verdwenen zijn lippen van de mijne. Teleurgesteld opende ik mijn ogen en keek hem vragend aan.
      'We moeten nu echt gaan eten,' zei hij verontschuldigend. 'Tenzij je daar eigenlijk geen behoefte aan hebt?' Zijn stemgeluid klonk hoopvol.
      Ik was het liefst op zijn voorstel ingegaan, maar ik voelde dat ik echt dringend iets moest eten en schudde mijn hoofd met een verontschuldigende glimlach. 'Maar ik kan heel snel eten!' verzekerde ik hem nog, voordat hij me aan zijn hand meenam naar de eetzaal.
      'Als ik iets doe, doe ik het goed,' schreeuwde hij over zijn schouder, om het plotselinge lawaai, dat ons achter de grote deuren overweldigde, te overstemmen.
      Ik haalde diep adem en volgde hem gewillig, als een jong poesje zijn moeder, dwars door de zaal. Hij voerde me naar een totaal andere kant van de zaal dan waar ik normaal altijd zat, alsof hij wist waar mijn vriendinnen zaten en dat ik het liefst zo ver mogelijk van ze vandaan wilde zitten. Jongens en vrienden hield ik liever zo veel mogelijk van elkaar gescheiden, dat scheelde een hoop ongemakkelijke momenten en vervelende vragen.
      Helemaal in de verste hoek van de zaal was een tafel waar maar één jongen aan zat. Het bord van zijn neus was leeg en hij staarde verveeld voor zich uit, tot hij ons eraan zag komen; toen was er ineens een flinke dosis opluchting van zijn gezicht af te lezen. 'Jezus, dat duurde lang!'
      Henry versnelde zijn pas, waardoor ik me weer er weer eens bewust van werd hoe kort mijn benen eigenlijk waren, en gaf de jongen, die inmiddels opgestaan was, een vriendschappelijke klap op zijn schouders. 'Sorry, man. Maar bedankt hè, i owe you big time!'
      Toen wendde hij zich weer tot mij. 'Neemt U plaats, mevrouw.'
      Een beetje schaapachtig keek ik hem aan. Had hij serieus een tafeltje bezet laten houden voor míj?
      Toen tot me doordrong dat het echt waar was, kreeg ik van oor tot oor een glimlach op mijn gezicht en nam plaats op één van de stoelen.
      Dit moést haast wel een fantastische avond worden.