De 100e Hongerspelen - 91

“Dat was dichterbij dan ik dacht”, glimlachte Seija toen ze bij de rotsen kwamen.
“Selm en ik kijken wel of we ergens een schuilplaats vinden”, zei Ian.
“Goed, laat jullie rugzakken hier, dan bekijken wij de voorraad”, ging Vania akkoord.
“Ik neem wel mijn speer mee”, zei Ian. “Voor het geval we ons moeten verdedigen.”
“Heb je liever deze?”, Kayla haalde een boog en pijlenkoker tevoorschijn. “Ik ben er niet zo handig mee.” Ian keek verbaasd naar de wapens.
“Vooruit, probeer ze toch uit”, lachte Vania, die besefte hoe graag Ian ze zou willen. Maar ze was ook bang dat hij niet genoeg kracht zou hebben met zijn arm.
“We hebben nog wel even tijd om die grotten te zoeken”, moedigde ook Selm hem aan. Aarzelend nam Ian de boog aan en een van de pijlen.
“Die boom, kijk of je die appel eruit kan schieten”, zei Vania. Ian trok de pees naar achteren en schoot. Raak!
“Dat koste heel wat meer moeite dan gewoonlijk”, zuchtte Ian, en wilde de boog aan Kayla teruggeven.
“Ben je gek, dat was geweldig!”, protesteerde Kayla.
“Het is normaal dat het moeilijker is”, suste Vania. “Je hebt last van je arm, en je bent niet gewend aan deze boog.”
“Maar ik raak sowieso maar half zo ver als normaal!”
“Dat is nog dubbel zo ver als ieder ander”, zei Seija. “Houden die boog.”