Ommekeer - 175

“Yle, Lizzie, jullie zijn vroeg”, zei Yue blij. “Ik heb nog niet eens gegeten.”
“Dat was net het plan”, lachte ik. “Kom mee, dame, je mag er even uit.”
“Ui-uit? Maar…”
“De vuurnatie is weg voor een paar dagen”, zei ik lachend.
“Kom mee, mama”, Yle sleurde haar moeder de cel uit.
“Maar… Als, als iemand me ziet?”
“Ik heb alle bedienden naar huis gestuurd, ze hebben geen vakantie meer gehad sinds de vuurnatie er is”, zei ik. “En waag het niet om te zeggen dat je liever geen ontbijt met je familie hebt.”
“Is Diana er ook dan?”
“Met nog twee anderen die behoorlijk gaan schrikken als ze jou zien”, knikte ik.
“Oh, ik wil Katara’s gezicht zijn”, grijnsde Yle.

“Dames en heren, onze laatste gaste”, ik liep de eetzaal in en kondigde Yue aan. Keylina en Diana hadden nog niets verklapt, dat zag ik aan ieders gezicht. Yle en haar moeder kwamen binnen. Katara en Thomatio reageerden exact hetzelfde: hun monden zakten open van verbazing. Niemand zei of deed iets. Uiteindelijk was het Thomatio die de stilte.
“Yue, ben, ben jij dat?”
“Ja, Thomatio”, glimlachte ze.
“Diana, je, je zus leeft nog!” Diana knikte en ging naast Yue staan. Ze gaven elkaar een hand.
“Ik weet het al lang, maar ik mocht niets zeggen. Net als Yle.”
“Ben, ben je daarom terug hier komen wonen?”, vroeg Katara zacht. Yle knikte.
“Dan kon ik meer bij mama zijn.” Katara aarzelde nog even, maar liep dan op Yue af en omhelsde haar.
“Ik heb u gemist.” Yue liet de handen van Yle en Diana los en omhelsde Katara ook.
“Ik jou ook meisje.” Na een tijdje lieten ze elkaar los en was het Thomatio’s beurt om Yue kort te omhelzen.
“Katara, Thomatio, jullie moeten wel weten dat het ten strengste verboden is dit door te vertellen”, waarschuwde ik. “Hoe meer mensen dit weten, hoe gevaarlijker het wordt. Ik was oorspronkelijk niet van plan jullie dit te vertellen, maar aangezien het zo lang duurde ben ik toch maar van gedachten veranderd.”
“Oké”, knikten ze allebei. Intussen had Yue zich tot Keylina gewend.
“Keylina, ik, ik wil me verontschuldigen, en je bedanken”, zei ze zacht. “Ik had je eerder moeten vrijlaten, toen… En, nou ja, bedankt, dat ik nog leef.”