27.

Liam POV

Ik kon mijn oren niet geloven toen ik hoorde wat Rose zei. Stephanie in het ziekenhuis? Dit moest hij weten! ‘Wacht hier!’ zei ik tegen Rose. Ze knikte en begon zenuwachtig te ijsberen. ‘Zayn!’ riep ik terwijl ik een oortje uit zijn oor had getrokken. ‘Wat!’ riep hij kwaad terug. ‘Zayn, ik weet dat je niets meer over Stephanie wil horen,’ begon ik. Hij zuchtte. ‘Maar je moet echt naar Rose luisteren!’ ging ik verder. ‘Liam, je zei zelf: “vergeet haar.” Maar hoe moet ik haar vergeten als ik met Rose over Stephanie moet praten?’ zei hij kwaad. Daar had hij een punt… Maar daar ging het nu niet om. ‘Ga gewoon!’ riep ik. ‘Nee, Liam! Ik ga niet met haar praten. Het kan met niet schelen wat er met haar is,’ zei hij. ‘Zayn,’ zei ik zacht. Hij schudde zijn hoofd en draaide zich om. Hij liep de kamer uit zonder nog iets te zeggen. Waarom kon hij zo koppig zijn? Ik ging hem achterna, maar hij was supersnel. Ik was hem uit het oog verloren. ‘Zayn!’ riep ik. Ik was haast heel het gebouw doorgelopen. Ik ging de kamer waar we eerst zaten terug binnen. ‘Heeft iemand Zayn gezien?’ vroeg ik. De jongens keken op en schudden hun hoofd. Niall ging naar buiten en ik hoorde hem iets mompelen tegen iemand. Ik zag dat Zayn terug binnen kwam. ‘Wil je alsjeblieft naar buiten naar Rose gaan?’ vroeg ik. Ik had zijn schouders vastgepakt. Hij schudde zijn hoofd. ‘Komaan, Zayn!’ riep ik bijna kwaad. Ik wilde bijna vertellen waarom Rose was gekomen, maar kon me nog net inhouden. Dit was niet aan mij om het te vertellen. Gelukkig stemde hij in. ‘Ok ok,’ mompelde hij. Hij slenterde naar buiten. Wat was ik blij dat hij naar mij luisterde…

Ondertussen begon ik wat met mijn gsm te prullen. Ik was net op twitter door mijn mentions aan het bladeren toen Zayn naar binnen liep terwijl de tranen over zijn wangen liepen. Ik ging het meteen achterna. Hij liep snel, maar deze keer kon ik hem wel nog net volgen. Ik zag hoe hij het toilet in liep. Zacht klopte ik op de deur. ‘Zayn?’ vroeg ik. Geen antwoord. ‘Zayn, ik weet dat je hier bent,’ zei Liam. Hij opende de deur en ik zag dat zijn ogen rood en opgezwollen waren van de tranen. Hij ging naar de wasbak en leunde er op. ‘Zayn, gaat het?’ vroeg ik bezorgd. Hij draaide zich om. ‘Nee, Liam. Het is allemaal mijn fout!’ schreeuwde hij. Ik schrok van zijn uitbarsting, maar herstelde mij al snel. ‘Wat is er dan jouw fout? Het is gewoon een ongeluk, dat kon iedereen overkomen,’ zei ik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Mijn laatste woorden die ik tegen haar had gezegd waren: “val toch dood!”’ Ik dacht even na en toen viel bij mij het kwartje. ‘Denk je…’ begon ik langzaam. Hij haalde zijn schouders op en de tranen begonnen weer over zijn wangen te stromen. Ik probeerde hem te troosten, maar niets bleek te helpen. Na een kwartiertje veegde hij zijn tranen af. Zonder iets te zeggen liep hij het toilet uit. Ik wilde hem nog volgen, maar deze keer was hij te snel weg.

Ik ging terug naar de jongens en ze keken me nieuwsgierig aan. Ik vertelde hen dat Stephanie in het ziekenhuis lag en er niet goed aan toe was. Ik zei niets over wat Zayn tegen mij had gezegd, dat gedeelte liet ik achterwege. ‘Waar is Zayn eigenlijk?’ vroeg Harry. Ja, waar was hij eigenlijk? ‘Hij is even wandelen om zijn hoofd leeg te maken,’ loog ik. ‘Laten we naar ons thuis gaan en daar op Zayn wachten,’ stelde Louis voor. We knikten. Toen we daar waren, viel er een ongemakkelijke stilte. We wisten allemaal dat Zayn het moeilijk had en we wilden niet dat hij weer een dipje zou krijgen. ‘Filmpje?’ stelde Harry voor. Zonder op een antwoord te wachten nam hij een dvd en stak hij die in de dvd-speler.

Toen de film was afgelopen, was Zayn nog altijd niet terug. Ik belde hem enkele keren, maar tevergeefs. Ik hoopte dat hij niet te lang achter zou blijven…