# 022 - Zayn Malik

"Gewoon. Het was een uitje tussen vrienden." vertelde Anto me. Ik bleef haar even zwijgend aankijken. Het leek alsof ze twijfelde over iets. Over wat ze twijfelde, was een raadsel voor mij. "Hmm." mompelde ik alleen maar en we gingen verder met opruimen. Gek genoeg zwegen we allebei. Ik wou zo graag praten, maar dan zou het waarschijnlijk over Dave gaan. Ik wou namelijk veel weten, want er was iets niet juist aan die jongen. Hij verdiende Anto niet. Daar zou ik van overtuigd blijven. Ik zei niet dat ik haar wél verdiende, want soms kon ik ook een klootzak zijn. Maar voor haar zou ik mijn best doen om me niet zoals een klootzak te gedragen. Ik zou namelijk alles doen voor haar. Ik was zo verliefd. Ik was nog nooit zo verliefd geweest op een meisje. Als ik naar Anto keek, dan wist ik wat ik de rest van mijn leven wou. Geen twijfel daarover. Al waren we geen koppel, naar mijn gevoel zou dat niet meer al te lang duren. De manier hoe ze soms naar mij keek, verraadde ook al genoeg. Ze voelde iets voor mij, maar dat wou ze waarschijnlijk niet toegeven aan zichzelf. "Hij verdient je niet." zei ik na een lange stilte. Ze wist goed genoeg dat ik het over Dave had. Voorzichtig keek ze op en glimlachte zwak. Kort haalde ze haar schouders op. "Soms weet ik gewoon niet of ik ooit de ware zal ontmoeten en zal trouwen." zuchtte ze zachtjes. Dat was een teken dat ze duidelijk niets met Dave wou. Dat ze hem niet zag als een toekomstig vriendje. Dat was positief! Maar ergens kon het ook een negatief kantje hebben. Misschien zag ze mij ook niet als een toekomstig vriendje. "Maybe I'll marry you." zei ik voorzichtig en ik glimlachte lichtjes. Ze giechelde zachtjes en ging met haar hand door mijn haar heen. Enkel zij mocht dat doen. Niemand anders. Ik grinnikte zachtjes om haar schattig gegiechel. Dat maakte haar nog aantrekkelijker. "Who knows." zei ze zachtjes met een kleine glimlach op haar gezicht. Ik likte even over mijn lippen terwijl ik glimlachte. Een trekje die ik had. Vele meisjes vonden het verleidelijk wanneer ik dat deed. Hopelijk vond Anto dat ook en viel ze er dan ook voor. Anto ging verder met opruimen en een hele tijd bleef ik haar aankijken terwijl ik geen vin verroerde. Alleen kijken. Je kon het eigenlijk wel staren noemen. Ik was in gedachten verzonken. In gedachten verzonken door haar schoonheid. Ze was echt perfect. Perfect voor mij. Hopelijk zou ze dat snel beseffen, want ik zou haar heel graag en met trots mijn vriendin noemen.