O24

Ik voel een traan over mijn wangen lopen. Hij drupt op de brief. Snel veeg ik het weg, waardoor er een beetje inkt uitloopt. “Mag je een brief terug schrijven?” vraag ik hoopvol aan Louis. Louis trekt net zijn mond open als ik vanachter de bosjes iemand hoor zeggen: “Dat mag, maar waarom zeg je het gewoon niet in het echt?” ik ben even overrompeld, Katie komt samen met de jongens uit Louis’ band de bosjes uit gelopen. “Katie!” roep ik dan en ren naar haar toe, we spreiden onze armen en doen het ‘huppelen door een bloemenveld scenario’ na. Typisch ons. Hoe kon ik deze momentjes nou zomaar achter me laten. We knuffelen elkaar stevig terwijl ik me meerdere malen verontschuldig. Katie schudt dat dan weer af en zegt dat het net zo goed haar fout is. Na onze omhelzing loop ik naar de jongens toe. Ik twijfel niet en geef ook hen allemaal een stevige knuffel. Katie voegt zich bij ons en ik glimlach even naar haar. Als ze vrolijk terug lacht weet ik zeker dat we elkaar hebben vergeven. Ik zie dat Niall zijn gitaar op zijn rug heeft. Dan bedenk ik me opeens dat ik de jongens nog nooit heb horen zingen. Twijfelend vraag ik: “Willen jullie misschien wat zingen?” Niall schiet in de lach, Harry, Zayn en Louis kijken me verbaasd aan en Liam kijkt bedenkelijk. “Zo’n gekke vraag was het toch niet? Ik wil het eigenlijk ook wel is horen” helpt Katie me. “Nee, nee, dat vind ik ook helemaal niet, ik was alleen verbaasd dat ze het zo plots vroeg.” Verweert Louis. Niall veegt ondertussen zijn lachtranen weg en pakt zijn gitaar uit. Hij kijkt even naar de andere jongens en zegt: “Nou kom op, tegen zo’n schoonheid zeg je toch geen nee?” lacht hij. De jongens gaan in een kringetje om hem heen zitten. Ik twijfel wie Niall bedoelde toen hij schoonheid zei, maar denk er niet te lang over na omdat Katie me meesleurt in het kringetje. De jongens kijken even vragend naar elkaar, maar Niall begint al met gitaarspelen zonder ook maar even te overleggen welk liedje. De jongens lijken het te begrijpen en zetten in. Ze zingen Wonderwall, een van mijn favoriete liedjes. En wat zijn hun stemmen prachtig. Ik geniet van hun harmonieën en van hoe ze zoveel plezier hebben in het zingen. Als het liedje is afgelopen heb ik tranen in mijn ogen. “Hoe kon ik jullie nou niet ontdekt hebben? Dit is echt geweldig!” zeg ik. De jongens lachen bescheiden. Waarop ik met mijn ogen rol. “Kunnen jullie nog iets spelen?” vraagt Katie. Iedereen knikt instemmend. Ze spelen nog wat liedjes en soms zingen Katie en ik mee. We merken niet dat het langzaam donker wordt. Totdat ik Niall, die tegenover me zit, niet meer kan zien. We lachen even en Niall ruimt zijn gitaar op. We zoeken naar hout voor een kampvuur. “Hoelang blijven jullie eigenlijk?” vraag ik dan. “Morgen moeten we weer terug, maar geloof me, ook al lijkt het misschien niet zo, jullie zijn er bijna.” Antwoordt Katie. De jongens zijn ondertussen een gesprek aan het voeren, maar de woorden vliegen langs me heen. We zijn er bijna. Ik verlang naar mijn bed, mijn familie en bijna alles thuis, maar het betekent ook dat ik afscheid moet nemen van Louis. Ik kijk even naar hem. Hij vangt mijn blik en glimlacht. Ik voel een steek vanbinnen. Ik wil helemaal geen afscheid nemen. Hij zal weer terug gaan naar zijn eigen leventje, de hele wereld over gaan. “Dat vind jij toch ook, Maddie?” Katie maakt me wakker uit mijn gedachten en ik beland weer in het bos. “Wat?” Katie rolt met haar ogen. “Laat maar. Ik vroeg of jij vindt dat deeg elastisch is.”

Haha, vinden jullie of deeg plastisch of elastisch is, het was een vraag bij natuurkunde en we hebben daar nu al een poosje een discussie over, hij moest gewoon even in mijn verhaal ^^