|| 07

We reden Ordon Village binnen, hoewel ik en June eerst even moeite hadden het te geloven. Er stond namelijk maar één houten huis dat in een gigantische boom gebouwd zat. Leuk, maar niet al te praktisch aangezien je steeds een wankelende ladder op moest klimmen. Vervolgens reden we een hek door en daar vonden we alle huizen en hun bewoners. Ze waren van een stevig hout gebouwd en de meesten stonden aan een riviertje dat zich een weg baande door de grasvlakte en uitkwam in een prachtig helder meertje. Aan de rivier waren veel hekjes en houten bruggen gemaakt die werkelijk iets karakteristieks hadden. Ordon village had gewoon iets heel knus en gezelligs.
De kar minderde vaart en we stopten voor één van de eerste huizen in het dorpje. Een vrouw stond ons al op te wachten bij de voordeur. Jake klom voorzichtig van de kar af en begroette haar. ‘Sera, lang niet gezien!’ Zei hij vrolijk. Sera was een ietwat dikke vrouw met bolle wangen en kleine groene ogen. Haar haar was blond en zat in twee kleine knotjes gebonden en ze droeg een wit shirt met een roze onderstukje. Aan haar glimlach leek ze blij om Jake te zien. ‘Wauw wat ben jij volwassen geworden!’ Kon ze alleen maar uitbrengen.
Ik en June klauterden ook van de kar af. ‘Ah, en dan zijn jullie June en Eleanor, jullie vader heeft het heel veel over jullie.’ Iets zei me dat dit niet de enige persoon was die van ons bestaan wist. Ik gaf haar netjes een hand. ‘Leuk je te ontmoeten.’ Ze knikte vrolijk waarna June ook nog haar hand wilde schudden. Ik keek nog een beetje om me een en snoof de frisse boslucht in me op. ‘Waar is Brant eigenlijk?’ Vroeg ze verbaasd toen ze merkte dat mijn vader er niet was. ‘Die is onderuit gegaan, dus wij helpen hem met de melk.’ Antwoordde Jake en ik grinnikte zachtjes van die vreemde samenvatting. June’s lip vertrok iets. Ze leek nog steeds redelijk bezorgt. ‘Och nee wat erg, wens hem maar beterschap van mij.’ Zei Serena geschokt. Maar ze leek niet door te willen vragen. ‘We pakken de melk wel even.’ Zei Jake vervolgens en hij liep richting de kar. Het duurde even, maar ik kreeg door wat hij met “we” bedoelde. Ik moest dus toch die zware tonnen tillen.
Met tegenzin liep ik naar de wagen waar Jake al ingeklommen was om de eerste ton te pakken. Ik ging klaarstaan en nam de eerste ton aan. Hij was heel zwaar dus hij zakte door mijn armen en kwam met een plof op de grond terecht. ‘En nu richting de deur,’ zei Jake en hij klom uit de kar. Samen tilden we hem naar de voordeur.
Zo ging het ook met de tweede ton, hoewel ik deze bijna liet vallen. Na een hoop getil stonden er eindelijk twee tonnen bij de deur en voelde ik mijn armen nog maar lichtjes. Hoewel ik ervan overtuigd was dat ik na alle tonnen zeker spierpijn zou krijgen. ‘Heel erg bedankt, de melk van jullie koeien is aardig geliefd hier, vooral mijn kat vind het geweldig.’ Er krulde een glimlach omhoog op haar mond maar die kon ik niet echt plaatsen. ‘Ik zal het geld wel even pakken.’ En Sera draaide zich om richting haar houten huisje. ‘Ik denk dat ik nog even naar wat vrienden ga, jullie kunnen wel wat rondkijken, als jullie daar zin in hebben.’ Ik knikte en keek June aan. ‘Ik denk dat ik weet waar je heen wil.’ June keek me even met grote ogen aan. ‘Naar het meertje?’ Ik knikte en gebaarde haar om mee te gaan. Ik zwaaide nog even naar Jake terwijl we naar de openstaande hekken van Ordon Village liepen.