163. || Rainbows ||

Toen we eindelijk in het centrum van LA aankwamen, en we dus de reis, met Louis achter het stuur, die ging slalommen om de streepjes op de weg, hadden overleefd, keek ik mijn ogen uit. Serieus, de mensen hier waren heel anders dan ergens anders in LA. Hier liepen alle nationaliteiten door elkaar. En niemand werd er anders door beoordeeld. Ik zei tegen Lou dat hij het busje op een parkeer-terrein moest parkeren, en dat deed hij dan ook. "Dan scheiden onze wegen hier." zei Liam spijtig toen we allemaal het busje uit gingen en Louis en Liam op het punt stonden om verder te gaan. "Call me, whenever it's necassery, or not." glimlachte Liam naar me en gaf me een briefje met zijn nummer. Ik nam het meteen over in mijn telefoon en gaf ze beiden een knuffel. "Hou je taai," zei Lou nog voor ze verdwenen in de mensenmassa. Ik zuchtte en haalde mijn tas ook uit het busje. "En nu?" vroeg Thobias. Net op dat moment werd hij gebeld, en nam vrolijk zijn telefoon op. "Met Thob."
Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van vrolijk naar geschokt. "Serieus?" vroeg hij. "Maar, dan... Ik wil helemaal niet terug! Pap en mam snappen het wel." riep hij, nu lichtelijk boos. Hij praatte met Kristen denk ik, maar ik wist het niet zeker...
"Das waar, maar ik ben er net." had hij als argument tegen, wat Kristen ook zei. Moest hij weg?
Een dubbel gevoel begon aan me te knagen. Ik wou dat hij bleef, maar ook weer niet. In mijn hoofd verscheen een klein duiveltje. Als 'ie weg is, heb je Justin voor je alleen. Zei het duiveltje op een verleidelijke toon. Als een klein plofbommetje verscheen er nu ook een klein engeltje in mijn gedachten. Dat kun je niet maken. Thobias is een vriend. Zei het engeltje boos.