162. || Rainbows ||

Een zachte zucht van verlichting overviel me. Nu bleef Justin leven. Ik keek even naast me en glimlachte naar het mooiste schepsel op deze aarde. Liam.
Nee grapje, Justin natuurlijk. Oh wat ben ik toch grappig... Niet slecht bedoelt hoor Liam, je bent prachtig, maar Justin is mooier dan iedereen. Waarom praat ik in mijn hoofd tegen Liam? Vroeg ik mezelf af. Omdat je debiel bent.
Dank je Junior... Zei ik in mijn hoofd op een sarcastische manier. Een miniversie van Justin kwam mijn hoofd binnen gewandeld en voegde zich vrolijk in het gesprek. Junior is gewoon gestoord Niall, trek je er niks van aan. Je bent het mooiste schepsel dat ik ooit heb gezien.
Zei het mannetje met een piepstemmetje. Hij was nog schattiger dan de echte Justin! Oké, nee dat was hij niet. Maar hij was wel uber schattig. Ik keek het mannetje met een blik aan, die vertelde dat ik hem schattig vond, en hij keek arrogant terug. Dan keek ik op mijn beurt weer stomverbaasd. Waarom was deze miniversie van Jus niet zo lief als Jus?
Twee handen klapten voor mijn ogen tegen elkaar en geschrokken keek ik boos naar de eigenaar van de handen. "Waar zit je toch steeds met je gedachten?" vroeg Thob en negeerde mijn kwade blik. Natuurlijk negeerde hij die. Hij was immers de persoon die alleen maar vrolijkheid zag in de wereld en constant een roze bril droeg. Niet letterlijk dan hé.
"Nergens..." mompelde ik en keek het raam maar uit. Ik hoopte dat hij zijn mond zou houden, maar dat deed hij tot mijn ergernis niet. "Oh, want je keek eerst zo van-" Hij trok een super vrolijk gezicht. "En toen zo van-" Hij keek alsof de wereld verging. Had ik echt zo gekeken?
Waarom kon ik nou nooit eens weg dromen zonder dat de rest van de wereld het kon zien... Oneerlijk gewoon.