Chapter 36

"Hoe ben je ons vanplan te gaan verslaan, je bent machteloos" roept Jack uit. Opeens staat ze stil. "Jullie zijn zo dom" begint ze te gieren. Ik trek een wenkbrouw op en kijk Jack vaag aan. Tanaika begon hard te lachen. "Wat jullie kunnen kan ik ook" ze knipte in haar vingers en er verscheen een zwaard in haar handen, zo groot en mooi. "Geen elementen hier, maar wel. Wenskracht" zegt ze grijnzend. Ik kijk hopeloos naar Jack. Fuck, daar hadden we niet aan gedacht! Jack zegt niks, ik weet waar hij mee bezig is, dit was het moment, het moment dat ik ten aanval moest. Ik riep niks en dacht aan wat ik moest denken. Tanaika rende met haar zwaard op mij af. Een groot zwaard duel ontstont. Nu kon ik eindelijk laten zien wat ik allemaal geleert had toen ik samen die dagen met Jack ging oefenen. Ik schopte wat zand in haar ogen. "LAAT HET LOS!" hoorde ik JAck roepen. Ik liet mijn gedachten los en rende naar JAck toe. Tanaika keek ons verbaast aan. "Wat zijn jullie nu weer van plan? Gaan jullie me dood gooien met watjes?" ze begon te lachen. "We hebben jouw ondergang geplent, uitgedacht en .." de camera zoomde in op mijn ogen die vuur spuwde. "Werkelijkheid gemaakt." Tanaika stopte snel met lachen. "W-wat hebben jullie bedacht!" ze probeerde te vluchten, maar er is geen einde aan deze woestijn. "Dat zul je vanzelf wel zien" zei Jack gemeen. Oeeh, die toon beviel me wel. De grond begon te schudden. Barsten ontstonden in de grond. "nee .. NEE!" riep ze uit. Blijkbaar wist ze wat er komen ging. Jack en ik hadden ons plan al een tijdje bedacht en uitgewerkt. We zijn op onderzoek gegaan naar het ergste wat iemand kan overkomen. De duivel. De heer van het vuur, de heer van de pijn en dood. Ik pakte stevig Jack zijn hand vast. De grond scheurde langzaam open. Een rode gloed van vuur werd omhoog geladen. Zand schoof de lava in, wat onmiddelijk in glas verranderde. Een luide brul, hij was ontwaken. Jack deed zijn denk werk om de duivel te laten verschijnen, en ik? Ik bedacht hoe ze gestraft zou worden. En geloof me, dit zou je niemand willen toe wensen. Twee horens staken boven de grond uit, niet veel later kwam de rest. Tanaika wilde wegrennen, maar de duivel zijn handlangers hielden haar vast. Ik wist wat er ging gebeuren, nu zou ze gestraft worden tot in de eeuwig heid, er is geen ontkomen aan. Echt geen ontkomen. De duivel stond voor ons. Het slechtste wezen op aarde, zelfs de Cracken was nog beter om te ontmoeten. De handlangers begonnen aan beide armen te trekken, zo hard dat ze eraf vlogen. Een luid gegil en gekrijs vulde de bijna legen ruimte. Te afschuwlijk, dat ik dit ooit heb kunnen bedenken. Lava werd over haar gezicht gegooit, ze versteende niet, nee dat vond ik te mild, haar halve gezicht schroeit gewoon weg. De duivel pakte zijn drietand, hij spuugde er even op. Het blinkte. Die punten waren echt scherp. Tanaika zat smekend op de grond, huilend van de pijn. Je verdiende loon. Jack keek verslagen toe. "Hoe heb je zoiets gruwlijks kunnen bedenken?" vraagt hij verslagen. ik haalde me schouders op. "woede, de duivel zijn eten" De duivel haalde uit en gooide de drietand dwars door tanaika, normaal zou ze dood zijn, maar nee ik liet der leven. Ik hoop dat ze veel pijn heeft. Ze werd in een kist met punten gegooit en afgesloten van de wereld. De schreeuwen van haar waren nog nauwlijks hoorbaar. De handlangers gooide de kist de hell in, de brandende hell. Een kleine glimlach van tevredenheid ging over mijn gezicht. Ze was weg, echt weg. De aarde zakte terug in één. De gloed die de ruimte zojuist verlichte verdween. "moordwijf" riep jack uit. Ik grinnikte. "Ik heb geen genade met dat soort mensen" "zelfs ik zou het nog wat milder heben aangepakt" zei jack lachend. Beide hadden geen spijt, waren opgelucht. "Kom we gaan ons kind bevrijden" zeg ik lachend. Ondanks wat er gebeurt is, kan ik toch nog lachen. Vrijheid. Spookte er door mijn hoofd. Ik liep naar de tent waar Merle aan het spelen was. "Niet.Zo.Snel" zei jack mysterieus. Ik keek hem niet begrijpend aan. "We zijn hier in een ruimte, helemaal alleen, Merle afgeschermt ..." hij begon raar te doen met zijn wenkbrouw. Naast hem verscheen een bed. "Jij vies mannetje!" zei ik lachend. Hij pakte me vast en zoende me zacht. Ik wil voor eeuwig bij je zijn. Echt voor eeuwig.

Reacties?