Hoofdstuk 6

We vliegen over een eng stuk Donker Bos.
In de verte vliegt een GifGroene draak. Hij/Zij ziet er eng uit in het bos. Ik zeg niks. Bang dat die draak ons aan gaat vallen ofso.
Met tranen in mijn ogen kijk ik naar Eva.
Zij weet niks.
Helemaal niks.
Ik voel me schuldig.


Heeel schuldig.

Maar vertellen kan ik niet.

Te gevaarlijk.


De tranen rollen over mijn mensenwangen.
Sjit sjit sjit.
Had ik maar nooit die uitdaging aangenomen.
Wie weet word ik in de mensenwereld dan een draak.
sjit.


'Wie had ooit gedacht,
Dat een leven kon verandr'en
Dat er oorlog zou bestaan~
Dat er misschien nooit liefde zou gaa~n.
Maar gelukkig ben jij er we~l
Ben jij er wel voor mij~
Bij jou voel ik me blij~
Welterusten Kleine Meid~.'

Tranen rollen overnieuw over mijn wang.
Dat lied zong mam altijd voor het slapengaan.
Ik vond het altijd zo zielig dat ik altijd voornam de volgende dag aardig tegen iedereen te zijn.
Voor de Vrede.
Dus dat deed ik, elke dag weer.
zelfs als ik boos was, zong ze dat voor mij. Dat vond ik altijd heel lief.
Maar waarom,
waarom,
waarom denk ik nu aaan dat lied?



Waarom?

Waarom?

Waarom?


Het blijft door mijn hoofd galmen.


"Hehe. HEHEHE. haha. MWHAHAHAHAAHAHAAAH!
Je bent erin getrapt sukkel!
De eerste test is nog niet eens klaar!"


Ik schrik.

De stem komt uit Eva's bek!



" Eva?

Eva?

Eva? "



"IK BEN EVA NIET, MWUAHAHAHAHAHAHAAAAH!
EN MIJN WARE GEDAANTE ZAL JE OOK NOOIT ZIEN.
MWUAHAHAHAAAAAH!"


Ik weet al wie het is.
Het Oog Van De Schaduw.
Sjit.

Het laat me vallen.
Diep het donkere bos in.
Maar...


Die groene,

Die gifgroene,

Die gifgroene draak.

Die komt eraan.

Of verbeeld ik me?


Ik val...

En val...

En val....