08. Find yourself a reminder.

'Aan tafel', hoor ik de Sheriff vanuit de eetkamer roepen. Terwijl we ons richting de eetkamer verkassen, komt Allison naast me lopen.
'Moeten we niet op je ouders wachten?'
Ik voel hoe de adem in mijn keel stokt, mijn longen samentrekken en mijn hart stopt met kloppen. Ik had het haar niet verteld. Ze heeft het blijkbaar ook nog niet gehoord.
Mijn blik vol pijn gaat schuil achter mijn opkomende tranen.
'Sorry, sorry, zei ik wat verkeerd?' vraagt ze geschrokken.
Ik schud enkel mijn hoofd en verdwijn naar boven. Wanneer ik boven ben, durf ik pas te stoppen en even mijn gedachte binnen te laten.
Langzaam loop ik richting de crème achtige deur. Ik laat me op het bed zakken en bekijk de kamer. Een tweepersoonsbed en een houtenkast. Verder niets. Witte muren, licht houtenvloer. Saai.
Ik laat mezelf achterover vallen en staar naar het plafond. Ik wilde terug naar míjn kamer. Na de verhuizing heb ik mijn kamer totally me gemaakt. Het was míjn plekje en nu? Nu zit ik hier op een bed in een saaie kamer, omdat ik waarschijnlijk de komende weken niet meer het huis in mocht. De Sheriff heeft me al gewaarschuwt dat ik waarschijnlijk helemaal niet meer terug naar dat huis zal gaan, maar ik wil niet nogmaals weg, nogmaals verhuizen.
Ik schud mijn hoofd en veeg de tranen van mijn wangen. Ik sta van mijn bed op, maar ga niet naar beneden. Ik doe het raam open en bekijk de omgeving. Mijn mondhoeken krullen licht omhoog als ik achter iets kom.
Ik doe mijn raam verder open en stap heel voorzichtig op het schuine dak naast me. Wanneer ik sta druk ik mezelf het dak op. Het is een plat dak en zodra ik het uitzicht zie, weet ik dat ik hier vaker te vinden zal zijn.
Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen eromheen. De zon begon al onder te gaan, zodat er een prachtige goudachtige gloed over het groene bladerdek lag.
'Jane?' klinkt een bekende stem vanuit mijn kamer. Het was te verwachten dat hij degene was die me zou komen zoeken.
'Jane?' klinkt het nogmaals, maar nu dichterbij.
'Boven', besluit ik toch maar wel te antwoorden.
'Boven?'
'Ja.'
Het volgende moment hoor ik schoenen op de rand van dakpannen en verschijnen er twee handen over de rand van het dak. Ik kruip naar hem toe en help hem op het dak, wat nog een aardige opgave is.
'Ik had wel verwacht dat je wat behendiger was', lach ik wanneer hij het dak op rolt.
'Tsja', is het enige wat hij antwoordt. Hij veegt wat stof van zijn kleren en komt naast me zitten. 'Mooi uitzicht.'
Ik knik en ben blij dat hij gekomen is. Ondanks dat hij zo'n twintig centimeter van mij afzit, voel ik toch zijn warmte door de koude september lucht.
'Je weet dat Allison het nooit had gezegd als ze het wist, hè?' gaat hij maar straight to the point. Ik knik.
'Ik wilde je dit geven op het juiste moment. Wat nu is denk ik.'
Wanneer hij zijn hand uit zijn broekzak haalt, heeft hij een gouden kettinkje in zijn hand. Mijn mond zakt een klein stukje open wanneer ik met ingehouden adem het gouden kettinkje door mijn vingers laat glijden. Mijn vingers eindigen bij twee kleine gouden hartjes.
'Hoe kom je daar aan?' Mijn stem is niet meer dan een fluistering van de wind, maar toch lijkt hij me te verstaan.
'Ik wist niet wat ermee zou gebeuren, maar ik wist zodra ik het zag, dat je het zou willen hebben. Ik was het aan het pakken toen jij binnenkwam', legt hij uit.
Ik knik langzaam en voel mijn mondhoeken ongewillig tot een grote glimlach omhoog krullen.
'Het grote hartje voor mij, het kleine hartje voor Tom', zeg ik. Mijn moeder had dit kettinkje altijd om. Dag en nacht. Nooit deed ze hem af.
Ik geef het kettinkje terug en draai mijn rug een stukje naar hem toe. Met een lief gebaar veegt hij mijn bruine krullen aan de kant en doet het kettinkje voorzichtig bij mij om.
'Dankje', fluister ik. Ik druk een kus op zijn wang en laat mijn vingers over het koele goud gaat.
Hij slaat zijn arm rond mijn schouder. Ik kruip dicht tegen hem aan en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. Samen kijkend naar de ondergaande zon.


-- I <3 Reply's! *hint* *hint* --