Hoofdstuk 47

Na ongeveer alle kastjes open getrokken te hebben kom ik tot de conclusie dat we niks meer te eten hebben. Ik loop naar de woonkamer waar Jason als een zombie naar de tv zit te staren. 'Jason?' vraag ik. Hij kijkt op van het tv scherm. 'Ja?' antwoordt hij. 'Ik denk dat je boodschappen moet doen.' vertel ik hem. 'O ja, vergeten.' roept hij en hij springt op. 'Ga je mee?' vraagt hij dan aan mij. Ik haal mijn schouders op. 'Ja, waarom niet.' zeg ik. Ik trek mijn schoenen en jas aan en loop achter Jason aan naar buiten waar hij dit keer... fietsen klaar gezet heeft. Wacht even... FIETSEN? Wauw dat had ik niet verwacht... 'Fietsen?' vraag ik Jason. 'Ja, we kunnen allebei een tas met boodschappen achterop nemen.' antwoordt hij bloedserieus. Ik schud lachend mijn hoofd en pak een fiets. Even later zijn we bij de supermarkt en zit ik de fiets op slot. Jason staat al op me te wachten met een boodschappenkarretje. We lopen de winkel in en Jason haalt het lijstje tevoorschijn dat hij schijnbaar gemaakt heeft. We gaan alles af en een halfuur later zijn we klaar. 'Ehh Jason. Ik denk niet dat dit in twee tassen gaat passen.' Zeg ik. Jason krabt aan zijn hoofd. 'Nee, dat idee heb ik ook...' hij zucht maar loopt toch richting de kassa. Ik loop maar achter hem aan. Nadat we hebben afgerekend en de spullen met moeite in drie tassen gekregen hebben staan we weer buiten. Jason pakt zonder iets te zeggen twee tassen en geeft de overige aan mij. Ik zet de tas op mijn bagagedrager en ga op mijn fiets zitten terwijl ik met één hand de tas vasthoud. Ik moet alleen nog wel even wachten op Jason die nog aan het stuntelen is met zijn twee tassen.