058.

Harry POV

Nog nooit heb ik zoiets angstaanjagends meegemaakt. Isa is echt ver weg, dit is anders dan de vorige keren. Dit is erger. "LOUIS, LIAM, ZAYN, NIALL? Iemand? HELP?" roep ik uit paniek. Ze knijpt heel hard in mijn arm waardoor ik zachtjes gil. Haar nagels staan nog net niet in mijn huid. Louis en Zayn komen tegelijk de kamer in gelopen hun ogen staan slaperig maar worden meteen groter zodra ze door hebben wat er aan de hand is. Zayn wil haar van me overnemen maar ik wil haar bij me houden. Ik moet haar beschermen. "Harry, je bent in paniek, zo wordt ze nooit rustig" zegt hij kalm. Ergens weet ik dat hij gelijk heeft dus ik geef met moeite toe. Isa weet niet hoe snel ze tegen zayn aan moet kruipen. "guys, wat doen jullie? Het is drie uur 's nachts" mompelt Liam chagrijnig. Louis legt zijn arm om mijn schouder en zegt iets tegen Liam. Mijn ogen haal ik niet van haar af, ik voel me hulpeloos nu, zo ontzettend hulpeloos. Niall komt als laatste de kamer in gelopen. Pijnlijk wrijf ik over mijn arm en ga nog wat dichter tegen Louis aanstaan. Dat wordt vast een blauwe plek morgen.

Even lijkt het beter te gaan. Zayn wiegt haar rustig heen en weer en fluistert zachtjes tegen haar terwijl niall een liedje neuriet en met zijn handen door haar haren gaat. Haar ademhaling wordt rustiger en opeens begint ze te huilen. Tranen lopen als watervallen over haar wangen en ze kruipt nog dichter tegen Zayn aan. Het doet pijn om haar te zien huilen maar we halen allemaal opgelucht adem dat ze in ieder geval niet meer zo in paniek is. Met mijn rug tegen de muur laat ik me naar beneden zakken. Mijn ellebogen steunen op mijn knieën en mijn handen zitten in mijn haren. Er moet een manier zijn om haar te helpen. Dit kan zo niet langer, er moet iets veranderen. Ik moet iets bedenken. 

Louis is geen seconde van mijn zijde geweken en bekommert zich om mij nu hij weet dat ze rustiger is. "we moeten iets doen" mompel ik tegen hem. "er moet iets veranderen" mijn ogen staan nog steeds op haar rug gericht. Haar gezicht heeft ze verstopt in zayn zijn nek. "ik ga haar op bed leggen" kondigt hij aan, hij verslapt voorzichtig zijn armen maar meteen zie ik dat het mis gaat. Isa klampt zich in paniek weer vast aan zayn, haar gezicht verandert van verdrietig naar pijnlijk. Binnen één seconde is de hele sfeer in de kamer omgeslagen. Isa begint te spartelen en om zich heen te slaan. Allemaal kijken we in shock toe hoe zayn haar weer rustig probeert te krijgen. Dit is nog erger dan toen ik haar vond. Ze klemt haar kaken op elkaar en haar handen zijn gevouwen tot vuisten. Als ze ook nog haar rug kromt en ze haar ogen opent die meteen wegdraaien weet niemand meer wat we moeten doen.  Het lijkt wel zo'n horror film, alsof ze bezeten is door iets. 

Denkend dat het nu niet meer erger kan worden zet ik een stap naar voren om zayn en niall te helpen. Net als ik voor haar sta opent ze haar mond. Het geluid, voor zover het geluid te noemen is, wat ze produceert gaat door merg en been. Het een een schreeuw om hulp, een schreeuw van pijn, van verdriet, van wanhoop. Ze heeft zich ondertussen uit zayn zijn armen weten te worstelen. Instinctief reageer ik door op haar te gaan liggen en mijn armen om haar heen te slaan. Liefde overwint alles zeggen ze toch? De Beatles zongen er zelfs nog over. Zingen, muziek! Haar leven draait om muziek. Zachtjes begin ik te zingen, het feit dat ze nog steeds ligt te schreeuwen en te spartelen maakt het niet echt makkelijk maar ik moet alles proberen.

When she was just a girl
She expected the world
But it flew away from her reach
So she ran away in her sleep
Dreamed of para- para- paradise
Para- para- paradise
Para- para- paradise
Every time she closed her eyes
Whoa-oh-oh oh-oooh oh-oh-oh

When she was just a girl
She expected the world
But it flew away from her reach
And the bullets catch in her teeth

Life goes on
It gets so heavy
The wheel breaks the butterfly
Every tear, a waterfall
In the night, the stormy night
She closed her eyes
In the night, the stormy night
Away she'd fly.

So lying underneath those stormy skies.
She said oh-oh-oh-oh-oh-oh.
I know the sun must set to rise.

This could be para- para- paradise
Para- para- paradise
This could be para- para- paradise
Whoa-oh-oh oh-oooh oh-oh-oh.

Halverwege vallen de jongens bij en merk ik dat ze langzaam rustiger wordt. De pijn is nog steeds van haar gezicht te lezen maar ze is in ieder geval gestopt met schreeuwen en spartelen. Voorzichtig haal ik mijn lichaam van haar af en ga ik naast haar liggen, dicht tegen haar aan. Ze wordt meteen weer onrustig, niall die aan de andere kant naast haar zit gaat ook naast haar liggen en slaat ook zijn arm om haar heen. Gelukkig wordt ze dan weer rustig. We liggen horizontaal op het bed maar ik durf ons niet om te draaien, bang dat ze weer in paniek raakt. Vermoeid leg ik mijn hoofd op het bed en even sluit ik mijn ogen. 

Zayn gaat met een dekentje op de bureaustoel zitten en Louis en Liam komen naast Niall en mij liggen. we durven haar allemaal niet meer alleen te laten na wat er net is gebeurd. Het was angstaanjagend. Iets wat we allemaal nooit meer zullen vergeten. "probeer nog wat te slapen Hazz" fluistert Louis zachtjes met zijn hand op mijn schouder. Mijn hoofd draai ik naar hem toe waardoor hij de tranen in mijn ogen ziet. Een voorzichtig glimlachje verschijnt op zijn gezicht. "je bent bij haar, we zijn allemaal bij haar, ze is veilig. Ga nou maar slapen, we zijn allemaal moe en als we nu gaan slapen zijn we morgen nog enigszins uitgerust en dan kunnen we morgen praten oke?" zachtjes zucht ik maar knik dan toch. Voorzichtig nestel ik me nog wat dichter tegen haar aan zodat ik haar kan beschermen en zodat ze niet zomaar weg kan lopen als ze wakker wordt. Ik geef haar nog een kusje op haar wang en murmel een welterusten naar iedereen. Niet veel later lig ik dicht tegen haar aan, met mijn hoofd tegen de zijkant van haar hoofd en mijn arm beschermend om haar heen in slaap.