YOLO ~ 08 ~ Teddy

Eddie hing over het hek. Hij hing er zo ver over dat hij, hij viel. Ik hoorde een luide bonk en twee kindergilletjes. Ik probeerde om over het hek te kijken maar het lukte niet ik was te klein. Ik vroeg een George:'kan je me even helpen?' hij kon niet helpen zijn armen zouden afbreken. Ik zuchtte en riep naar de andere kant van het hek:'Eddie! Kan je me horen?!' ik hoorde een poort open gaan en een klein mini mensje kwam naar buiten gelopen in een zwempakje. Ze keek me heel raar aan en zei toen zachtjes:'is die jongen jou vriend?' ik zag dat ze bang was en zei:'mijn aller beste vriend' haar ogen werden even groot en ze zei:'mijn broertje denkt dat hij dood is.' wat! Dacht ik en ik rende naar de poort, en liep naar binnen. Daar lag Eddie in een opblaasbaar kinderzwembadje. Een ander mini mensje stond voorzichtig met een stokje in hem te prikken. Ik liep naar hem toe,pakte het stokje en brak het door midden. Het mensje schrok en rende naar binnen met zijn zusje op zijn hielen. Niet veel later kwam er een vrouw naar buiten en ze keek naar hoe ik huilend over Eddies haren aaide. Ze liep weer naar binnen en kwam terug met iets glinsterend. Ik schrok en deed vlug wat stappen naar achter. Het was een auto sleutel dacht ik. De vrouw liep naar Eddie en tilde hem op,ze sleepte hem de poort uit naar een kleine blauwe auto. Toen ze hem er in had gezet kwam ze terug en zei tegen de twee mini mensjes:'ga maar gouw naar binnen de oppas is onder weg. En doe de deur voor niemand open de oppas heeft de sleutel oke?' de mini mensjes keken haar aan en knikte. De vrouw kwam naar mij toe en zei:'kom ik breng jou en je vriend wel naar het ziekenhuis, het komt allemaal goed.'

we zaten in de auto. Ik keek bewonderend naar alle lampjes maar schrok iedere keer als ik de sleutels zag. Ik keek naar de achterbank, daar lag Eddie. Het leek alsof hij sliep. Ik keek weer naar de vrouw en vroeg:'slaapt Eddie of is hij dood?' ik voelde tranen achter mijn ogen prikken. De vrouw keek met medelijden naar me en zei:'geen zorgen hij leeft nog maar hij is wel heel hard gevallen. Nu slaapt hij een soort van' ik keek nog een keer naar Eddie en fluisterde tegen Ollie,paprika en George:'horen jullie dat jongens het komt allemaal weer goed.' de vrouw vroeg:'tegen wie praat je?' 'tegen mijn drie vrienden Ollie,ik liet haar de olifant zien, paprika de haai en George de walker.' even keek ze me raar aan maar daar na zei ze:'kijk. Zie je dat grote witte gebouw daar?' ze waas naar een heel groot gebouw dat er uit zag als het tehuis. ik knikte en ze ging verder. 'daar gaan we heen, dat is het ziekenhuis. Daar maken ze je vriend Eddie weer wakker'

we zaten in een kleine ruimte met veel te veel mensen. Iedere keer als ik iets zag bewegen keek ik geschokt om. De vrouw hield mijn hand vast en ze aaide er zacht over. Het hield me rustig. Ik miste Eddie, hij moest me helpen, hij was de enige die dat kon. Nou ja hij deed het op zijn Eddies. Altijd als ik geschokt was door veel mensen pakte hij een stift en begon kleine tekeningetjes te maken op onze armen. Het waren vaak hele verhalen over ridders en draken. Soms vond ik ze eng en dan bedacht hij er een grappig stukje bij. Hij vertelde dan ook verhalen bij de tekeningen. Ik zat dan helemaal in het verhaal. Ik schrok uit mijn gedachte door een tikje op mijn schouder. Ik keek omhoog en de vrouw wees naar een man in een witte jas. De man zei:'jullie kunnen naar de patiënt gaan hij is wakker' ik vroeg aan de vrouw:'wat is een patiënt?' ze antwoorden:'ze bedoelen Eddie, hij is wakker en we mogen gaan kijken hoe het met hem gaat oke?' ik knikte en liep met mijn hand in die van de vrouw achter de witte jas man aan naar een kamer. Daar lag Eddie.