Ommekeer - 174

“Prinses, mevrouw, wat kunnen we voor jullie doen?”, Diana maakte een buiging, haar voorbeeld werd meteen gevolgd door Thomatio en Katara. Keylina zette haar strenge gezicht op.
“Generaal, ik wil dat u wachters uitzet. De vuurnatiesoldaten zijn weg en ik wil dat meteen iedereen gewaarschuwd wordt als ze terugkomen. Diana, jij stelt een team van heelmeesters samen die iedereen in de stam die dat nodig heeft verzorgd. Uiteraard moeten de gewonde soldaten die achtergebleven zijn ook verzorgd worden, maar ik kan het niemand kwalijk nemen als ze nog een tijd aan hun bed gekluisterd zijn, ik heb gehoord dat het zware verwondingen zijn. Katara, ga Yle uit haar bed zetten. Daarna verwacht ik jullie hier aan het ontbijt.” Ze staarden ons verbaasd aan.
“Hé, snappen jullie het niet?”, grijnsde ik. “Dit is de beloning, weet je wel. De vuurnatie is weg, en wij kunnen heus niet de hele stam controleren op sturing en zo.”
“Dus, dus, we mogen doen wat we willen?”
“Tja, als je slim bent waag je je niet te ver buiten de stam, voor als ze terugkomen. En ik geloof dat eten inslaan ook geen overbodige luxe zal zijn.”
“Nou, dat noem ik nog eens een beloning”, zei Thomatio, toen hij besefte wat het inhield. “Ga ik lekker nog wat sturen en anderen trainen.”
“Eerst wachters, dan eten, en dan vrij”, grijnsde ik. “Huphup, jullie willen toch niet wachten zeker?” Meteen renden ze alledrie de zaal uit.

Een half uur later waren ze terug.
“Diana, dek jij de tafel even?”, vroeg ik met een knipoog. “Voor zeven graag. Yle, wij gaan onze laatste gaste even ophalen.” Iedereen, behalve Keylina, staarde me verbaasd aan.
“Meen je dat?”, vroeg Yle uiteindelijk.
“Waarom ook niet, Thomatio en Katara zullen wel kunnen zwijgen. Maar kom op meisje, voor ze al gegeten heeft.” Yle sprong op en rende de eetzaal uit. Lachend volgde ik haar.