# 021 - Antonella Martinez

Terwijl ik op Zayn wachtte en dus tijd had om rond te kijken, merkte ik wat voor een puinhoop het hier eigenlijk was zonder mijn ouders. Mijn ouders namen dan ook altijd de schoonmaak voor zich. Dolores en ik hielpen wel, maar niet vaak. Misschien moest ik maar eens opruimen, want mijn ouders zouden vast niet graag thuis komen in zo'n huis die helemaal overhoop lag. Net toen ik opstond, hoorde ik de deurbel. Vast Zayn. Opruimen kon ik later doen. Of Zayn kon me natuurlijk helpen als hij wou. Ik liep naar de voordeur en opende die. Mijn hart maakte een vrolijk sprongetje toen ik hem zag. Zayn. De jongen waar ik stapelgek op was, maar die nog niet wist dat mijn liefde voor hem wederzijds was. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht en ik omhelsde hem stevig. "Hello beautiful." zei hij met een grijnsje. "Ben je nog boos op me?" vroeg ik voorzichtig terwijl ik hem bleef vasthouden. "Tuurlijk niet! Ik kan niet boos op jou blijven." merkte hij op. Langzaam liet ik hem dan los en keek hem dankbaar aan. Hij grinnikte zachtjes en ging met zijn wijsvinger langs het topje van mijn neus. Samen liepen we dan naar binnen. "Niet op de rommel letten. Dat ruim ik later wel op. Tenzij je me wilt helpen?" vroeg ik poeslief terwijl ik door liep naar de woonkamer. Hij liep achter me aan de woonkamer in met zijn handen in zijn broekzakken terwijl hij de ruimte goed bekeek. "Geen probleem. Ik wil je best helpen." zei hij en hij haalde zijn handen uit zijn broekzakken. Hij rolde zijn mouwen op en wreef in zijn handen. "Ik ben er klaar voor!" zei hij met een grijns. Ik giechelde eventjes. "Wil je niet eerst iets drinken?" vroeg ik. "Nee, we beginnen er meteen aan. Dan hebben we de rest van de dag om andere dingen te doen. Zolang zal het opruimen niet duren." zei hij vrij overtuigend. Ik knikte instemmend en al snel begonnen we op te ruimen en schoon te maken. Mijn ouders zouden het erg appreciëren dat Zayn en ik hadden schoon gemaakt. Dat zou pas een welkom zijn! Thuiskomen in een kraaknet huis. Dat zouden ze echt geweldig vinden! Ergens keek ik er wel naar uit om mijn ouders terug te zien. Alleen thuis zijn, was altijd wel leuk. Maar dat waren Dolores en ik wel vaker. Onze ouders deden niets anders dan werken. Ik miste hen, zelfs als ze in het eigen land waren. Veel zag ik hun dan ook niet. Enkel voor ze naar hun werk vertrekken en als ze terug zijn van het werk. Mijn ouders waren dan ook drukke mensen. Soms vroeg ik me af hoe ze ooit tijd hebben gehad om Dolores en mij op te voeden, want dat hadden ze namelijk wel goed gedaan. Dolores en ik mochten echt niet klagen over onze kindertijd. Het enige jammer was dat we onze ouders steeds minder en minder begonnen te zien. Het was een aanpassing. Een hele grote aanpassing. Misschien zou ik hen in de toekomst weer wat meer zien. Hopelijk. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Zayn's prachtige stem. "Anto?" zei hij zachtjes met een vragend toontje. "Hoe was het met Dave gisteren?" vroeg hij voorzichtig. Ik haalde even diep adem. Moest ik hem alles vertellen van gisteren? Het zou foute boel worden als ik hem over het handjes gedoe en de poging van kussen zou vertellen.