06. There are still a few good things left.

Met een klein gilletje van plezier vlieg ik de oude vrouw rond de nek. Ik snuif haar naar roosjes ruikende parfum op en voel me alweer iets beter.
'Goh, wat ben je groot geworden Jane', zegt het oude dametje.
Ik grijns breed en vergeet voor een paar seconde al mijn zorgen.
In mijn ooghoeken zie ik een man zijn hand op Stiles zijn schouder leggen. Wanneer ik even naar de twee keek, zie ik dat ze dezelfde ogen hebben. De ogen van Stiles zijn echter net iets donkerder en krijgen soms een schitterende twinkeling. Okay, waarom weet ik dit nu al?
De man laat de schouder van Stiles los en steekt die hand uit naar mij.
'Sheriff Stilinski', stelt hij zichzelf voor. 'Jane.'
Ik laat mijn blik langs Isaac gaan en dan terug naar mijn oma.
'Uhm oma dit zijn Stiles en Isaac', stel ik ze aan elkaar voor. Mijn oma geeft ze een hand en bekijkt ze eens goed.
'Ze mogen beide weleens een goede maaltijd gebruiken', zegt ze afkeurend, 'Kom vanavond bij ons eten. Ik kook.'
Verbaasd kijk ik haar aan. Ze heeft het toch wel gehoord van mama en Tom?
'Een leuke sfeer en goede vrienden zijn belangrijk op dit moment', zegt ze tegen mij, om mijn vragende blik te beantwoorden. Haar ogen vertonen veel pijn en verdriet, maar zoals altijd is ze de sterkste vrouw die ik ken.
Isaac en Stiles blijven me echter afvragend aankijken.
'Komen jullie, alsjeblieft?' vraag ik. Ze knikken gelijk.
'Komt u toch ook', nodigt mijn oma de Sheriff uit.
'Oh, nee. Dat hoeft niet hoor', reageert de Sheriff gelijk, maar de afkeurende blik laat hem snel op andere gedachte brengen.
'En als je nog iemand wil uitnodigen, vind ik dat prima', zegt mijn oma met een knikje naar mij. Ik knik een keer kort. Ik wil haar net gaan zeggen dat ik niemand weet om uit te nodigen, als me een naam te binnenschiet. Ze is maandag nieuw op school gekomen en het klikte wel tijdens scheikunde. Ze zal dit vast leuk vinden.
'Ik wil Allison nog uitnodigen', zeg ik. Stiles en Isaac kijken elkaar verbaasd aan. Ik rol met mijn ogen en voel mijn mondhoeken omhoog krullen.
Wanneer mijn oma het adres en een tijd heeft doorgegeven excuseert ze ons en neemt ze me mee naar een klein cafeetje. Nou ja, eigenlijk neem ik háár mee.

'Hoe is het met je?' vraagt ze als we beide onze handen om een warme kop thee hebben gelegd.
'Prima, tot.. Nouja, dat weet je zelf', mompel ik er zacht achteraan.
Ze knikt langzaam.
'En met jou?' vraag ik.
'Goed', zegt ze, met dezelfde gedachte.
'Ik heb je niet meer gezien sinds we verhuisd zijn', zeg ik. De verhuizing was drie jaar geleden. Mijn moeder, broertje en ik waren alle drie aan een nieuwe start, een nieuwe plek toe.
Nogmaals knikt ze langzaam.
'Ik had even tijd nodig', bekent ze eerlijk. Ik knik begrijpend. Dat hadden we allemaal nodig.
'Bedankt dat je bent gekomen.'
Ze kijkt me glimlachend met haar heldere zeeblauwe ogen aan.
'Ik ben blij dat ik er ben. Ik kan wel wat gezeldschap gebruiken.'
Ik pak haar hand over tafel vast. Gelijk trekken mijn gedachten mij mee in een herinnering.

'Ik denk dat we allemaal wel toe zijn aan een nieuwe start', zegt mijn moeder. Haar stem klinkt vermoeid, maar haar blauwgroene ogen stralen kracht uit.
Mijn broertje en ik knikken.
Mijn moeder schuift een foto naar voren.
'Ik dacht aan deze plek', zegt ze. Ze laat ons nog wat meer foto's zien. Een bos, wat verderweg een strand, een school, een klein stadje met alle benodigheden.
'Voetbalveld!' is het enige wat Tom enthousiast roept. Mijn moeder glimlacht even en kijkt mij daarna vragend aan. Ik pak haar hand vast en bevestig haar hoop.
'Let's go.'

Een traan verlaat mijn ooghoek wanneer ik terug in de realiteit ben. We hebben het hier goed gehad, heel goed. Mijn oma buigt over het tafeltje heen en veegt met haar zijdezachte witte zakdoek mijn traan weg. Nu is zij degene die mijn hand vastpakt en er even in knijpt.
'We komen hier uit, dat weet ik zeker.'
Geen loze belofte, gewoon een simpele 'dat weet ik zeker'.


-- Een reactie is niet veel moeite en zorgt voor een enorme grijns! --