Hoofdstuk 6

We lopen de waarzeggerij les binnen en gaan met z'n tweeën aan zo'n vaag rood tafeltje zitten. Jampotglas begint de les.
'Vandaag gaan we jullie toekomst voorspellen!' zegt ze op haar rare toontje.
'Het zal toch eens niet' zucht ik en ik maak een kussen van mijn armen en ga erop liggen. Ze negeert me compleet, niet dat dat uitmaakt, dan hoef ik tenminste niet te luisteren. Als eerst loopt ze naar Desiree. Arme Desiree. Trelawney hapt naar adem.
'Och, oh, nee toch' zegt ze als ze Desiree's hand vastheeft. 'Er is iets aan de hand, iets met je ouders. Och arm kind!' roept ze uit. Desiree maakt gebaren naar Trelawney om haar te laten begrijpen dat ze er niet mee door moet gaan.
'Arme schat, je moeder, ze...ze gaat het niet halen!' Dan word het Desiree te veel en ze rent het klaslokaal uit. Ik veer geschrokken op. Het is wel zielig voor Desiree, zelfs ik vind dat. Trelawney lijkt van haar stuk gebracht en ze pakt haar zakdoek. Ze snuit luidruchtig haar neus en loopt dan naar mij toe. Ze pakt mijn boek en bekijkt op welke bladzijde we zijn. Iew... dat raak ik dus echt niet meer aan.
'Ga-ga maar aan.. eh... bladzijde 212 werken. Ik pak Neil's boek snel zodat hij het met de mijne moet doen. Desiree is nog steeds niet terug dus ik verwacht ook niet dat ze nog terug komt. We zijn een tijdje aan de vragen bezig en dan merk ik opeens dat er iemand voor me staat. Het is onze gek.
'Wat moet je mens?' vraag ik geïrriteerd. 'Had je wat?' Ze antwoord niet en blijft me alleen maar glazig aanstaren.
'Je bent knettergek' zeg ik tegen haar. Zelfs daar reageert ze niet op. Ik slaak een harde zucht en ga dan verder met mijn werk. Ze loopt niet weg en daar begin ik me inmiddels heel erg aan te irriteren. Ik kijk nog een keer naar haar op en dan grijpt ze opeens mijn hoofd vast.
'Fuck! Wijf wat doe...' weet ik nog net uit te brengen maar dan begint ze een vaag verhaal. Haar ijzersterke greep verslapt geen moment dus mijn hoofd zit vast tussen haar handen.
'Het gaat fout! FOUT!' roept ze. Iedereen kijkt ons raar aan. Ik probeer me los te rukken maar het lukt nog steeds niet.
'De heer van het duister! Hij komt. Ga niet! GA niet!' brult ze hysterisch. Dan verslapt de greep en ruk ik mijn hoofd los. Ik pak mijn tas snel in en loop het lokaal uit. Bij haar wil ik geen moment langer blijven.