Hoofdstuk 46

Maura P.O.V.

'Ehhmm... nou ja... het is je vergeven.' stotter ik. 'Jij kan er ook niks aandoen dat ik zo overgevoelig reageer...' voeg ik er nog aan toe. Jason knikt voorzichtig en laat zich dan naast me op de bank zakken. Ik zucht en sta vervolgens op. 'Oké ik verveel me. Wat gaan we doen?' vraag ik aan Jason. 'Ehh... geen idee eigenlijk.' antwoordt hij. Tot hij wat gaat bedenken ga ik maar weer op de bank zitten en meteen schieten mijn gedachten weer naar huis. Hoe zou het met ze zijn? Ik ben hopeloos. Ik loop weg omdat ik het niet meer aankan, maar als ik weg ben wil ik bij ze zijn. Ik ben echt een puinhoop. Ik zucht en sta op om naar de keuken te lopen. Als ik in de keuken sta weet ik even niet meer zo goed wat ik moet doen. Ik kijk zuchtend om me heen in deze keuken die in de afgelopen paar dagen ongeveer de mijne is geworden en besluit op goed geluk wat kastjes open te trekken. Misschien vind ik wat te eten ofzo.