Part zero

"Het word zo'n mooi kindje!" zegt Angelika terwijl ze over haar ronde, best al wel dikke, buik wrijft. John kijkt ernaar en straalt. Hij glimlacht van oor tot oor. Al die tijd lukte het maar niet om een kindje te maken, maar nu toch. En dat allemaal door die oude man op straat. Hij was hem tegengekomen en de man had hem vertelt dat hij toch nog een kindje zou krijgen. Het zou een dochter worden. John was dolgelukkig geweest en het moment was bijna zover.

Een paar weken later

Iedereen was uitgenodigd op het grote feest van de vorst en vorstin. Angelika zat op 1 van de grote stoelen aan het einde van de zaal en hield met liefde haar kleine dochter vast, die lag te brabbelen in haar armen. Elke keer als er een gast binnenkwam, werd ze gefeliciteerd en werd het kindje met complimentjes ontvangen. Ze was ten slotte een soort prinses. John had ook een paar waarzegsters uitgenodigd. Het was een soort traditie om dat te doen als er een prins of prinses werd geboren. De waarzegsters zouden wensen uitspreken over het kind en die zouden uitkomen. Of ze ook ooit echt zijn uigekomen is nooit bewezen. Maar aan de traditie moest eer gehouden worden. "Heb je nog gedacht aan wat ik je vanmiddag heb gezegt?" fluistert Angelika in John's oor wanneer ze even bij elkaar zitten. John haalt verbaast zijn schouders op. "Er is niet genoeg plek om alle waarzegsters te laten komen." siste ze in zijn oor. John legde een hand op zijn vrouw's schouder en fluistert: "Geen zorgen, Ik heb niet iedereen uitgenodigd, alles komt goed. We gaan met de ceremonie beginnen." Hij stond op en riep iedereen bij elkaar.
Alle 12 waarzegsters waren aan de beurt gekomen en hadden hun spreuk uitgesproken. De ene wenste schoonheid, de ander rijkdom en weer een ander vriendelijkheid. Nog net voor de 12e waarzegster kon beginnen kwam nummer 13 binnen. Ze stormde door de grote gouden deuren en keek woedend om zich heen. "WAAROM BEN IK NIET UITGENODIGD? HIER ZUL JE VOOR BOETEN!" schreeuwde ze uit en ze liep op Angelika en de kleine baby af. "Dit meisje, zal als ze 16 is, gebeten worden door kat. Hierdoor zal zij sterven." Iedereen schrok van de uitspraak van de 13e waarzegster. Stil keken ze naar Angelika, die met tranen in haar ogen op de stoel zat. De 12e waarzegster kwam aanrennen. "Ik wens dat dit kind niet zal sterven, maar zal slapen. Slapen voor 100 jaar." Er viel een opluchting door de zaal, maar nog steeds zou de wens doorgaan. Angelika begon te huilen en John stuurde alle mensen weg. "Rustig maar popje, niemand heeft ooit zeker geweten dat de wensen uit zouden komen. Het word vast een prachtige meid..."