#016

We werden onderbroken door een irritante ringtone. Schel floot het geluid door mijn kamer, en we keken elkaar even verbouwereerd aan.
“Wat is dat?” vroeg ik geschrokken.
Matt begon te blozen. “Mijn telefoon, geloof ik.” Snel pakte hij het ding en nam op.
“Mattie-hattie,” zei hij. Zo nam hij altijd op. Ik vroeg me af waar hij het vandaan haalde.
Opeens werden zijn ogen groot. “Wat? … Ik kom eraan!” Hij hing op en sprong van het bed af.
“Dat was Lina,” zei hij paniekerig. “Er is brand!”
“Wat?” riepen we als één man geschrokken uit.
“Kom mee, Cole!” Matt sleurde Cole overeind, die door de schrik even niet in staat was geweest om iets te doen.
“Tot later,” zei Cole haastig, voor hij de deur uit verdween.
“Ik bel de brandweer,” zei Luke snel. Hij pakte zijn telefoon uit zijn broekzak en typte het nummer in. “Hallo? Ik wil een brand melden,” sprak hij in de telefoon. Hij legde zijn hand even op het microfoontje en keek me aan. “Wat is het adres?”
Ik noemde het adres en Luke herhaalde het in de telefoon. “Is goed,” zei hij, “dank u wel.”
Hij klapte zijn telefoon weer dicht en keek me aan.
“Ga jij ook maar,” zei ik tegen hem. Hij schudde zijn hoofd.
“Ik blijf hier bij jou,” zei hij.
“Maar –” begon ik.
“Niks te maar-en,” onderbrak hij me. “Matt en Cole zijn er al, en de brandweer met een minuut ook. En ik durf te wedden dat er veel meer mensen zijn. Bovendien heb jij net zo goed hulp nodig.”
Boos sloeg ik mijn armen over elkaar. “Ik kan mezelf prima redden,” zei ik mokkend.
Luke legde een hand op mijn schouder. “Dat weet ik wel, Alex.”
“Waarom ga je dan niet daarheen?” vroeg ik. “Ze is mijn beste vriendin, ik zou mezelf haten als haar iets zou overkomen terwijl ik daar wat aan kon doen!”
“Er overkomt haar echt niets,” suste Luke. “Dat beloof ik.”
Ik zuchtte. “Goed dan…”
“Mooi! Zin in een filmpje?” vroeg hij. Ik knikte en wees naar de kast aan de andere kant van mijn kamer.
“Kies maar een dvd uit,” zei ik. Luke liep naar de kast en kwam even later terug lopen met een actiekomedie. Ik pakte hem aan en stopte hem in de laptop. Even later zaten we tegen elkaar aangenesteld de film te kijken, af en toe onderbroken door een lach.
Elke keer dat ik lachte voelde ik me schuldig, maar toch kon ik me niet inhouden bij de grappige scènes. Het leverde een raar en gemengd gevoel op, die ik niet weg kon stoppen. Ik zuchtte en concentreerde me op de film.