Chapter 29

Hij legde zijn hand op mijn bovenarm. Zijn hand was ijskoud en zijn kille gezicht bezorgde me angst. Hij duwde me naar achteren en ging op mijn bovenbenen zitten zodat ik niet kon bewegen. “Mond dicht, dit heeft allemaal geen nut.” Hij legde zijn hand op mijn mond zodat ik niet zou kunnen praten. In een fractie van een seconde beet ik er zo hard mogelijk in. “auw.” Hij gilde het uit van de pijn en het bloed sijpelde van uit de wond op de grond. Ik had hem hard te pakken. “Stomme trut! Dit zet ik je betaald.” Hij gooide zijn arm in de lucht om een flinke uithaal te kunnen maken. Zijn arm bewoog hij in een snel tempo naar mijn kant. “Nee.” Niet weer. Ik dacht dat ik eindelijk iemand gevonden had die wel om mij gaf. Iemand die me niet pijn zou doen. de tranen sprongen in mijn ogen. In een paar seconden flitste mijn vader voorbij. Niemand is te vertrouwen, niemand. Waarom overkomt mij dit steeds? Waarom wil iedereen mij pijn doen. ik keek opnieuw naar Jan en voor een moment leek het gezicht van Jan op het gezicht van mijn vader. Ik knipperde een keer met mijn ogen en Jan was weer terug. “Wat gebeurt hier?” Danny stond in de deuropening. De deur werd in een vaart opengeslagen. Jan sprong meteen van me af en liet zijn hand zaken. “Niks. We waren gewoon een beetje aan het stoeien.” Danny knikte een beetje ongeloofwaardig maar ging er verder ook niet op in. hij wist helemaal niet wat er gebeurd was. het enige wat hij gezien kon hebben is dat Jan op mijn schoot zat omdat hij op dat moment zijn hand al had laten zakken. “Waarom heb je dan gehuild?” Danny liep vanuit de deur onze kant op. Jan was ondertussen naast mij op het bed komen zitten, hij deed alsof er niks aan de hand was. alsof er helemaal niks gebeurd was. Wat een stomme vent. “Durf het niet te vertellen anders schop ik jou het huis uit en kun je Danny nooit meer zien.” Fluisterde hij zachtjes in mijn richting. Danny hoorde het niet. Hij kwam naast mij zitten en legde meteen zijn hand op mijn knie. “hij kietelde ik moest zo hard lachen dat ik er van begon te huilen.” Ik probeerde een glimlach op te zetten maar voor mijn gevoel was hij nep, heel erg nep. Danny glimlachte en schudde afkeurend zijn hoofd. “En ik mag niet meedoen? Flauw hoor.” Lachte hij. Hij kietelde me in mijn zij en ik begon meteen te lachen. Ik kon echt niet tegen kietelen en blijkbaar was mijn leugen goed overgekomen. Ik wou niet liegen, maar ik wou Danny niet kwijt. Danny was op dit moment de enige die ik had. En sowieso gaf ik heel veel om Danny, hij was een goede vriend waar ik niet meer zonder wou. Jan zat naast mij op het bed vals naar mij te grijnzen. Akelig ventje. Hij stond op en liep in grote passen de kamer uit. “Ik ga een beetje stofzuigen en zo, daar is het ook weer eens tijd voor.” Met een vieze knipoog in mijn richting verdween hij in het trapgat.