25.

Liam POV
Ik kon me nog steeds de eerste ontmoeting tussen Zayn en Stephanie herinneren. Hij was een totaal ander persoon sinds hij haar had leren kennen. Ik herinner me nog de dag dat hij ons vertelde dat hij eindelijk een relatie had met haar. Hij kon niet stoppen met glimlachen en zijn ogen lichtten elke keer als hij haar naam zei op. Maar toch merkte ik dat er iets scheelde na enkele weken. Elke keer als hij een sms kreeg van haar, fronste hij zijn wenkbrauwen. Als ik er iets van vroeg, wuifde hij het altijd maar weg. Op een avond kwam hij kwaad thuis en reageerde hij bot op alles wat we zeiden. We vroegen wat er was en alles kwam er met horten en stoten uit. Hoe ze hem gebruikt had en waarvoor, het was afschuwelijk. Ik zag hoe hij zich probeerde sterk te houden, zijn ogen waren waterachtig. Toch liet hij het niet toe om een traan te laten. De dagen erna was Zayn weer steeds met zijn gedachten ergens anders. Ook toen we een grappige film keken, lachte hij niet mee. Altijd als Zayn verdrietig was, vrolijkten we hem op met een film en voelde hij zich altijd beter. Maar nu niet… Ik was hem al een tijdje in het oog aan het houden, en hij had het door. Elke keer als ik naar hem keek, schoten zijn ogen naar mij. Ik besloot om niet meer naar hem te kijken, maar kon het toch niet laten om soms te gluren in mijn ooghoeken. Plots stond hij op zonder iets te zeggen en liep naar boven. ‘Ik ga slapen, tot morgen,’ zei ik en volgde hem. Voor de deur stopte ik. Ik klopte op de deur. ‘Zayn, mag ik binnen komen?’ vroeg ik. ‘Ja, kom maar,’ zei hij met een schorre stem. ‘Zayn, gaat het?’ vroeg ik bezorgd terwijl ik naast hem ging zitten. Hij knikte. ‘Nee, Zayn, het gaat niet,’ zei ik terwijl ik een traan van zijn wang veegde. Hij veegde met zijn hand langs zijn wang. ‘Zayn, ik zie het aan je. Het gaat niet goed met je,’ zei ik. De tranen begonnen over zijn wangen. Het brak me om hem zo te zien. Ik sloeg mijn armen om hem heen.