033

Ik ren en ik ren. Ik heb geen idee hoe lang ik nu al aan het rennen ben, maar het is zo lang dat ik mijn benen niet meer voel. Na een tijdje val ik om. Ik heb geen idee waar ik ben in het doolhof. Misschien heb ik maar 10 minuten gerend, misschien wel uren. Misschien ben ik nu dicht bij de Hoorn, misschien aan de andere kant van het doolhof. Ik haal mijn handen door mijn haren en sta weer op. Het begint alweer te schemeren. Het schemert al veel te snel. Het moet middag zijn. Dit is iets van de Spelmakers. Mijn vermoedens worden al snel bevestigd als er al sterren aan de hemel verschijnen. Ze zijn niet wit, maar vuurrood. Het is prachtig. Langzaam komen er allerlei kleuren bij. Groen, geel, blauw en roze. Ik ga weer liggen op de grond, mijn armen onder mijn hoofd, en geniet van de prachtige kleuren. Ik sluit mijn ogen en haal rustig adem. Ik wouw dat ik dit voor altijd kon doen. Voor mijn gevoel een uur later doe ik langzaam mijn ogen weer open. Ik heb volgensmij geslapen. De sterren zijn groter geworden. Veel groter zelfs. Ze zijn nu allemaal het formaat dat de maan normaal gesproken zou moeten hebben. Ik kijk heel erg goed, en zie dat ze langzaam dichterbij komen. Dat zie ik het, ze komen op de arena. Ik zet snel de tent op, in de hoop dat mijn kleine tentje de meteoren zal tegenhouden. Ergens achterin mijn hoofd weet ik dat dat nooit zou gebeuren. Ik kruip erin, begraaf me onder mijn spullen en wacht. Een kleine 10 minuten later is de eerste klap. Hij is hard, dof en verweg. Hij word bijna direct gevolgd door een nieuwe klap, en dan storten ze allemaal neer. Ze komen steeds dichterbij. Ik knijp mijn ogen dicht en maak een klein bolletje van mezelf. Ze zijn nu in mijn gebied, en ze vallen rondom mijn tent. Ik hou mijn oren dicht, want de klappen zijn onbeschrijfelijk hard. Eentje is het hardst, hij valt vlak voor me en raakt mijn rechtervoet.