Chapter 35

Ik houd Merle stevig vast op mijn arm. Jack laat de spullen uit die we nodig hebben voor onze reis door de woestijn. Dit moet ophouden. "Mag ik lopen?" vraagt Merle lief. Ze duwt haar handjes in mijn gezicht. "Nee Merle, het is gevaarlijk!" ik druk haar nog steviger tegen mij aan. Bang om haar te verliezen. "We hebben alles" Jack trekt een touwtje aan en kijkt mij diep in de ogen. "Wees voorzichtig hé, doe wat ik je heb opgedragen" ik knik. Ik zal je niet teleur stellen Jack. Dat zou ik niet eens kunnen. Jack knikt en loopt voor ons uit. Hij loopt als een echte piraat, zo stoer, door de woestijn. Opzoek naar zijn Olawii woestijn. Ik had er nooit van gehoort, hoe kan een stuk woestijn nu afgesloten liggen van de wereld, zonder lucht? Zonde rlucht gaan wij toch dood? Teveel vragen spookte door mijn hoofd. Niet aan denken. Ik versnelde mijn pas en ging naast Jack lopen. "Zijn we er bijna ik krijg pijn in mijn beentjes" zegt Merle die op mijn rug zat. Ik begon te lachen. "Hoe kan je nu pijn hebben? Ik draag je deheletijd" "Toch doen ze pijn" ik schud lachend mijn hoofd. "snel kom naast me staan." hoorde we jack zeggen. Ik trok een wenkbrouw op en liep naar Jack toe. I stond naast hem. Het laatste beetje wind speelde met mijn haren. Daar was het, de Olawii woestijn. Een diepe kuil van wel een kilometer diep. "Hoe komen we daar?" domme vraag, JAck kennde zullen we er vast in moeten springen. "Springen" zei Jack stil. "Daar was ik al bang voor." ik zetten Merle naast me neer. "Komen we levend aan?" vroeg ik. Jack knikte. "Ja, alleen of je er levend uit komt is de vraag. Hij pakte mijn hand vast en nam Merle tussen ons in. "Houd elkaar goed vast, wat er ook zal gebeuren, laat erlkaar niet los!" ik knikte. Ik keek nog een keer in zijn geweldige bruine ogen. Als ik een piraat was, zou ik daar eeuwen op willen varen. "3..2..1..Spring!" We srpongen. De diepte in. Ik drufde niet te kijken. Merle begon te gillen. Jack trok ons tegen hem aan. "Over een paar tellen zijn we er." verluisterde hij in mijn oor. Op de een of andere manier maakte het me rusig. We vielen sneller, en sneller. Hoelang we vielen weet ik niet. Maar het was wel meer dan een kilometer. "Kijk maar" zei Jack zacht. Ik opende langzaam mijn ogen. Een plaats zonder lucht, alleen zand. Er was geen blauwe hemel, geen wolken zelfs geen zon. HEt was één grote zwart paarse massa met daarin zand. De Olawii woestijn. "Mag ik uw welkom heten, de Olawii woestijn." riep Jack. Ik grinnikte. Hij wist van elke situatie wel wat te maken. Samen liepen we door de woestijn. Het was echt dood hier. Nu was het wachten totdat Tanaika ons volgde. Niet veel later hoorde we een oerverdovende knal. Ze was aangekomen, de bitch. We hebben je, je kunt niet meer weg. Sterf in eenzaamheid, niemand zal je komen redden, wij zijn hier de helden, en dat kom jij niet verstoren. De schrijver heeft bedacht dat Jack en ik gelukkig leven, en wij vatten jou niet onder het woordje gelukig. Zo ga aan de kant, en rot een eind op. Pas op want hier zijn wij, je ergste nachtemerries, The Pirates of the Caribbean. Ik draaide me om. Daar stond ze dan. De heks. “Zo je bent ons weer gevolgt?” vroeg Jack dapper. “Jij gluipert!” riep ze boos. “Je weet dat ik hier een krachten hebt, smiegt!” Jack tro een wenkbrouw om. “Well duh, Pirate?” Tanaika gilde. Merle werd ban van haar. “Maudy help haar, je weet hoe je te werk moet” riep Jack die zijn zwaard trok. Ik knikte. Denk aan een tent, een tent waar niemand doorheen kan, alleen met een aanraak van een geliefde van de persoon die erin zit. Ik dus. Een tent waar niemand doorheen kan, zelfs lava niet. Er verscheen een kleine tent. Het werkte echt! Ik zetten Merle in de tent. “Blijf hier, ga maar lekker spelen met dit speelgoed” ik zetten wat voor haar neer. Ze klapte blij in haar handjes. Ik sloot de tent. Je red het wel. Ik nam mijn positie naast Jack in en nam zijn hand vast. Ik trok mijn zwaard. Wij redden het wel, liefde overwint alles. “Klaar?” vroeg Jack. Tanaika kwam drijgent op ons aanggelopen. Ik knikte. “Klaar” hij drukte een kus op mijn mond. “Dan, gaan we er voor” we keken ons doelwit tegemoet. Schiet alvast een schietgebed, want liefde zal voor de eerste keer je vijand zijn.
reacties?