Hoofdstuk 139

Nathan's pov
je loopt achter Elise en Xavier aan terug naar de tafel. je weet dat je iets goed hebt gedaan, ze ziet er uit alsof er een enorme last van haar schouders is, alleen geeft ze het niet toe. je gaat zitten en weer verder met het eten. 'eet gewoon iets' zegt loretta, je was zo diep in gedachten dat je niet in de gaten hadden dat ze in een discussie gewikkeld zitten. 'nee ik heb geen honger' zegt elise 'de laatste keer dat je hebt gegeten is dan wel gisteravond maar daarvoor heb je niet meer gegeten sinds de tweeling is geboren, nee nog eerder' zegt Xavier 'dat ben ik wel met hem eens' zegt loretta. 'zeg jij eens wat' zegt Xavier tegen je 'ik houd me hier buiten als je het goed vind' zeg je zacht 'laat hem maar hij is nerveus' zegt loretta 'hij heeft vaker een finale gespeeld' zegt Xavier. 'ik heb een vermoede dat het niet de finale is' zegt ze 'ik ook, heb een vermoede dat het met als we thuis komen' zegt elise, je kijkt direct op 'is het zo duidelijk?' zeg je met een scheve lach 'ja heel duidelijk' lacht loretta 'wat heb ik je nu gezegd?" zegt elise 'dat ik me niet druk moet maken' zeg je. man nu lijk ik net z'n klein kind, denk je bij jezelf. 'precies ja' zegt ze 'wanneer heb je dat tegen hem gezegd?' vraagt Xavier 'toen hij binnen kwam en vroeg of hij met me kon praten' zegt ze. 'hoe laat begint de wedstrijd eigenlijk?' zegt Loretta om het onderwerp te veranderen. 'rond 11' Zegt Xavier 'oke weet ik dat ook weer' zegt ze 'weet je ik snap niet hoe je kan kijken hoe iedereen eet maar zelf geen honger hebt' 'zullen we daar nu over op houden' zucht elise 'het verbaast me dat je nog niet bent flauwgevallen, was mij allang gebeurd' zegt loretta weer. elise laat haar hoofd naar achter vallen en zucht 'ik zei laten we er over op houden' zucht ze. 'oke mij best' zegt ze. je schud je lachend hoofd, je snapt die twee echt niet, de ene keer zitten ze met z'n tweeen mensen uit te lachen en de andere zitten ze ruzie te maken. 'wat zit jij te lachen?' vragen ze tegelijk 'iets een binnenpretje' zeg je en gaat weer onverstoorbaar door met wat je aan het doen was. 'jongens' zegt loretta 'ik zal ze nooit begrijpen' voegt elise toe. dit bedoel je nou, je lacht weer. 'hou eens op met dat lachen' zegt elise.

elise's pov
je krijgt een trap tegen een van je benen van Xavier 'verkeerde been' sis je met een beetje pijnlijk ondertoon in je stem 'sorry' zegt hij. 'ja sorry' zegt je met een irritant stemmetje, ligt het aan jou of vergeet iedereen dat je een ernstig gebroken been hebt. 'als jullie me zoeken, ik ben bij de tweeling' zeg je en loopt weg. als je je kamer in komt zie je dat de twee net wakker zijn. 'hey' zeg je tegen ze op een zachte toon. je haalt even snel wat eten en geeft het aan ze. als je klaar bent leg je ze weer neer en gaat op je bed zitten, je denkt aan wat loretta zei over dat flauw vallen. je hebt het eerder gehad je wil dat niet nog een keer, maar het probleem is dat je gewoon geen honger hebt en als je geen honger hebt zie je ook geen reden om te eten. je zucht en gaat liggen. je maakt mensen weer ongerust net als toen en ook al zeggen ze van niet je kan het zo zien.