161. || Rainbows ||

Ik keek uit mijn raam en schrok me haast dood. De weg flitste zo snel voorbij dat het één grote waas werd. We reden zo snel dat mijn ogen het dus niet bij konden houden. "LOUIS!" riep ik met grote schrikogen. Als hij nu ergens op knalde, waren we allemaal in één klap dood.
Of alswe nu geflitst werden, zouden we een hele hoge boette krijgen. Als ik mocht kiezen koos ik de boette, in plaats van dat dood gaan...
Tja, het maakt me niks uit als ik dood ga, maar het maakt me wel uit als Justin dood gaat. Dan zou ik waarschijnlijk in de hemel zitten huilen. En dan gaf god me een zakdoek en snuit ik mijn neus. Daarna komt Justin door de witte poort wandelen en ren ik nar hem toe. Wel in slowmotion natuurlijk. En dan zoenen we, en dan moet God huilen omdat ik meer van Justin hou dan van hem.
"Wat is er?" vroeg Louis doodleuk en trapte het gaspedaal nog iets harder in. "Niet zo hard!" riep ik paniekerig. Justin mocht niet dood! Liam keek me aan, en ik kon aan zijn ogen zien dat dit was waar hij bang voor was geweest. Fijn... Had hij dat niet gewoon kunnen zeggen?
"Ik rij helemaal niet hard..." zei Lou rustig en reed op hetzelfde tempo door. Hij keek naar de weg en zette de radio iets harder. "Ik vind het awesome, we zijn net een raceauto!" kirde Thob en klapte kinderachtig in zijn handen. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik kon Louis achter het stuur wegtrekken, maar dan zouden we de berm in vliegen. Ik kon tegen hem gaan schreeuwen, maar ik had niet echt het idee dat dat zou kunnen helpen. "Louis, Toe? Anders ga ik rijden." zei ik beheerst en Louis keek me teleurgesteld aan. "Oké oké...." zei hij en zuchtend hield hij in.