157. || Rainbows ||

We liepen om het huis heen en daar stond het busje. Het was een oud groen Volkswagen busje, maar hij glansde nog perfect. Justin liep ernaartoe en stopte de sleutel in het sleutelgat. Met een luidde klik ontgrendelde het ding en kon ik de klep opendoen. Dit was de gaafste bus die ik óóit gezien had. Ik stopte mijn gitaartas achterin en pakte Thob's en Justin's spullen ook aan om ze op te bergen. En wat een ruimte had je in dit ding! Achterin stonden twee banken waar drie mensen op konden zitten, tegenover elkaar. En voorin konden twee mensen zitten. Dan had je ook nog eens heel veel ruimte voor je bagage, want da achterbak was ongeveer zo groot als een vijfpersoonsbed. Ik weet niet of dat bestaat... Maar als het bestaat, is die achterbak zo groot ongeveer. Volgens mij kon je zelfs nog een bank uit klappen zodat er dus geen acht, maar 11 mensen in de bus konden.
Aangezien wij met z'n drieën waren, was die bank dus gewoon overbodig. "Ik zit op deze bank!" riep ik toen ik de klep had dicht gedaan en plofte op de achterste bank. Ik ging liggen en schokte mijn schoenen uit. Heerlijk zo.
Justin nam de andere bank en deed de deur toen dicht. Hij gaf Thob, die al voorin was gaan zitten, de sleutels, samen met de zin; wees voorzichtig hé.
"Dit is pas reizen..." mompelde Justin toen we eenmaal onderweg waren. Thobias had de radio aangezet en zong bij elk liedje dat hij kende, luidkeels mee. Hij kon helaas voor geen meter zingen...
Maarja, zolang hij zich daarvoor vermaakte, trok hij zich dus niks van ons aan. Dat was wel een goed punt.
"Echt wel." was ik het met Justin eens. Zou brood het eigenlijk wel leuk vinden? Dat reizen bedoel ik... Het zit dan maar in de oven en reist. Maar het gaat nergens naar toe! Daar snap ik nou echt geen ene oliebol van hé...