4. asking is not smart...

Ik slenter wat door een verlaten wijk en kijk om me heen.
Niemand...
Ik zucht en kijk naar mijn versleten schoenen. Ik pak met 2 handen de banden van mijn rugzak beet een stap flink door.
Ik voel een koude bries in mijn gezicht en sluit even mijn ogen.
Ik kijk naar een leeg donker huis naast me, maar keer dan weer mijn ogen op de vervallen weg.
Ik slenter zo nog een paar uur door, tot het donker word.
Ik laat mezelf in een hoekje zakken, onder een afdakje, om te schuilen voor de regen.
Ik pak een boterham uit mijn rugzak en neem kleine hapjes.
Als ik op wil staan loopt er ineens een lange brede man langs, wat best bijzonder is in zo'n verlaten wijk.
Ik twijfel geen moment en stap op hem af.
'Meneer, weet u waar de leger basis is?'
Ik voel een pijnscheut door mijn wang vliegen en grijp er met een pijnlijk gezicht naar.

Heeft die gast me nou geslagen?!
Ik hef mijn hoofd en kijk in de beledigde ogen van de lange man.
'Dat hoef jij niet te weten!'
Een beetje verrast ga ik voor de man staan.
'Ze houden mijn moeder gevangen en ik ben vastberaden om haar te bevrijden!' zeg ik zo geloofwaardig mogelijk.
'Meisje, ik wil je het adres best geven, maar weet wel zeker dat je niet levend terug komt...'
Ik haal mijn schouders op en pak pen en papier uit mijn rugzak.
De man schrijft hoofdschuddend het adres op en drukt het dan in mijn handen.
'Let op de camera's' zegt hij waarna hij snel wegloopt.
Ik kijk met een big smile naar het papiertje in mijn handen en gooi mijn rugzak weer over mijn schouders.
Adventure, here i come!