05. He's not one of them.

Ik ren en blijf rennen. Vastberaden elke emotie uit mijn lichaam te rennen. Mijn lichaam uit te putten tot slechts de pijnlijk brandende spieren overblijven. De pijn die ik vanbinnen voel, valt niet te vergelijken met de pijn in mijn spieren of de pijn in mijn longen. Juist daarom blijf ik rennen. Hopend dat de emoties ergens achter blijven. Hakend achter een tak of gevallen in het mos. Net als ik, ik spuug de bladeren uit mijn mond en veeg de overige van mijn kleren. Geruisloos stromen de tarnen over mijn wangen. Ik zak naar beneden en voel hoe mijn broek nat wordt. Ik geef er niet om..
Vastberaden blijf ik zitten. Geen besef van tijd. Het maakt me ook niet uit. Geen honger, geen dorst. Alleen kou en vreselijke gedachtes, emoties. Ik breng mijn handen naar mijn hoofd, zet ze in mijn haren vast. Ik schreeuw, laat het harde geluid de stilte doorbreken. Schreeuw het uit. Het moet geven even. Even alles eruit laten.
Ik hoor geritsel van bladeren en het volgende moment rent er een jongen mijn gezichtsveld in. Hij lijkt voorbij te rennen, maar stopt dan plots. Hij draait zich om en lijkt te schrikken. Toch loopt hij naar mij toe.
Hij is lang, rond de 1.80, schat ik. Zijn haar kort, alsof het net weer is aangegroeid na het scheren. Zijn lippen vol en zijn ogen donker, donker bruin.
'Schreeuwde jij?' Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen.
'Gaat alles goed?' Blijkbaar gaf mijn gebloos genoeg antwoord.
Ik knik en open voorzichtig mijn mond.
'Ik kon het niet voor m-.. Ik moest gewoon eve-' Ik klap mijn mond dicht en kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Dit gestamel zorgt alleen maar voor meer bevestiging dat ik gek ben.
'Ach, ik sta hier soms ook te schreeuwen', reageert hij vluchtig, waarna hij een harde kreet laat horen.
Wanneer ik zacht begin te lachen, krullen zijn mondhoeken omhoog tot een scheven grijns.
Het blijven even stil terwijl hij me onderzoekend aankijkt.
'Wat doe jij hier eigenlijk?' Ben ik zijn vraag voor.
Hij wordt rood en zijn stamelende antwoord is een overduidelijke leugen.
'Uhm.. Gewoon.. Een wandeling.'
Ik kijk hem eerst met enkel opgetrokken wenkbrauwen aan, maar voel al snel dat mijn lichaam overspoeld wordt door een vlaag van woede.
Hij lijkt het door te hebben, want hij raakt even voorzichtig mijn hand aan voor hij zegt; 'Je bent als vermist opgegeven.'
Mijn ogen worden groot. Hoe kan dat? Dat kan pas na 24 of 48 uur toch?
Wanneer hij de paniek in mijn ogen ziet, slaat hij zichzelf licht op het voorhoofd.
'Sorry, sorry, zo bedoelde ik het helemaal niet', stamelt hij snel uit. Ik blijf hem afwachttend aankijken.
'Ik bedoel dat je binnen onze vriendengroep als vermist bent aangegeven.'
Nog steeds blijf ik hem niet begrijpend aankijken. Waar heeft die gozer het over?
'Derek heeft Scott gebeld en Scott heeft mij weer gebeld. We zijn allemaal op zoek naar je', legt hij het iets duidelijker uit.
'Weet je wat ik niet snap?' vraag ik rustig. Hij schudt zijn hoofd en blijft met met puppy ogen aankijken. Toch zijn de volgende woorden uit mijn mond hard en scherp.
'Waarom zijn mijn moeder en broertje vermoord? Waarom noemt Derek mij speciaal? Waarom word ik blijkbaar al een tijd beschermd? Wie zijn jullie? Wat d-' De jongen legt een vinger op mijn lippen en spreekt daarbij de 'Sst' woorden uit.
Ik kijk hem afwachtend aan.
'Klaar?' vraagt hij. Ik knik aarzelend, maar blijf toch stil wanneer hij zijn vinger weer van mijn lippen afhaalt.
'De antwoorden hierop komen allemaal nog', zegt hij. Ik kijk hem kwaad aan. Moest ik hiervoor stil zijn?
'Ik vind dat ik die antwoorden wel verdien!'
Hij knikt en wil net zijn mond opendoen als een paar blauwe ogen ons vinden.
'Isaac', fluister ik ademloos tegen mezelf.
'Ik zie dat je Stiles hebt ontmoet', is zijn openingszin.
Ik kijk naar de jongen met de bruine ogen en knik.
'Kunnen we gaan?' vraagt Isaac. Ik kijk hem niet begrijpend aan, maar laat hem me wel helpen opstaan.
'Waarheen?' vraag ik, terwijl we samen met Stiles naar een lichtgroene Jeep lopen.
'Het politiebureau', antwoord Isaac.
'Waarom?'
'Er is iemand voor je.'


-- Please, give a reply! *Thankyou* --