04. Don't say you know.

Snel schieten Isaac zijn handen in de lucht.
'Rustig maar, Jane. We staan aan jouw kant', probeert hij me te sussen, zonder succes.
'Waarom was hij dan precies op het moment van de moord op het strand?' vraag ik, terwijl ik de pook gevaarlijk in de richting van Derek zwaai.
'Ik had besloten om naar je toe te gaan op het juiste moment, dat leek me nu', legt hij uit. Zijn blauwe ogen registeren de afstand en de kans om hier beide ongewond uit te komen, waardoor ik alleen maar steviger de pook vasthoudt.
'Precies op dat moment?' vraag ik achterdochtig. Ik geloof hem niet.
Derek kijkt even naar Isaac, maar besluit dat het belangrijker is dat ik die pook neerleeg, dan dat hij het hoort.
'Je zag er nogal hopeloos uit. Het deed me denken aan de tijd dat ik op het strand liep en graag had gewild dat er iemand naar me toe was gekomen', zegt hij.
Ik zie en voel dat hij het meent. Ik laat de pook iets zakken, maar ben nog niet overtuigd.
'Waarom was jij bij mijn moeder?' vraag ik, de pook slingert de gevaarlijk richting Isaac, die snel een stap achteruit doet.
'Het was mijn taak op te patrouilleren. Ik liep aan het eind van de straat toen ik gegil opvang.. I-Ik kwam er net te laat aan..' De laatste woorden zijn slechts een zachte fluistering.
Het plotselinge verdriet knijpt mijn keel dicht, maar ik moet nog iets weten voor ik de pook durf los te laten.
'Patrouilleren?'
Ik zie Derek een waarschuwende blik naar Isaac werpen, maar hij negeert die. Wanneer hij zijn mond open doet en het uitlegt, zie ik dat Derek wild begint te schudden en hij had gelijk. Dit was totaal het verkeerde moment om het te vertellen. Later zou ik er dankbaar voor zijn, voor de eeuwige eerlijkheid van Isaac.
'Derek was erachter gekomen dat je anders bent dan andere. Hij wilde voor de zekerheid dat we jou, en je familie, in de gaten hielden.. voor het geval.'
Mijn blik schiet vol woede. Ik grijp de pook steviger vast en aarzel geen seconde voor ik op Derek afstorm. Ik sla de pook in het rond, terwijl ik 'Om ons te beschermen? Zie hoe goed je daarin bent!' gil en nog meer opmerkingen als 'het is jouw fout'.
De pook raakt Derek hard in zijn arm, zodat er een harde grom door de kamer galmt. Verbaasd door het enorme lawaai van de uitbarsting van pijn, doe ik enkele stappen naar achteren. Ik voel hoe iemand de pook met een simpele beweging uit mijn handen pakt en ergens achterin de kamer gooit.
Ik draai me om, meer van angst dan van woede en voel hoe de angst groeit. De prachtig blauwe ogen zijn veranderd in geelgoud. Mijn ogen worden groot van angst terwijl ik achteruit stap, tegen de borst van Derek. Ik slaak een gil en ren weg. Het huis uit, het bos in. Weg van alles en iedereen. Achtervolgt door mijn angst en verdriet.


-- Reactie + Kudo? Thankyou! --