23.

Zayn POV

Er hingen allerlei draadjes aan haar lichaam en ze werd omringd door verschillende apparaten die geluid maakten. Het zag er verschrikkelijk uit. En dan had ik het nog niet over Stephanie zelf. Haar ogen waren toe, haar gezicht zag spierwit en haar wangen waren ingevallen. Haar vingers waren zo smal, dat het leek alsof je ze kon breken door ze gewoon aan te raken. Toch kon ik het niet laten haar hand vast te pakken. Een traan gleed over mijn wang. De zoveelste voor vandaag. Ik ging zitten in de stoel naast haar bed zonder haar hand los te laten. De tranen bleven over mijn wangen stromen. Ik zat er al een heel tijdje toen er een dokter binnen kwam. Snel veegde ik mijn wangen droog. ‘Vriendje van haar?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Gewoon een vriend,’ antwoordde ik. De dokter knikte en keek toen alle apparaten na. ‘Hoe is het met haar?’ vroeg ik. ‘Niet zo goed. Ze heeft een hersenletsel opgelopen en ze is er erg aan toe. We denken niet dat ze het overleefd. Als ze over een week niet wakker wordt, dan sluiten we de apparaten af,’ zei hij. Met open mond stond ik te luisteren naar de dokter. Hij draaide zich om, klopte nog eens bemoedigend en zei nog iets dat moest lijken op ‘praat maar tegen haar, dat helpt,’ en verliet toen de kamer. Ik zakte door mijn benen en bleef een hele poos op de grond zitten. Ik staarde emotieloos voor mij uit. Het verbaasde me dat er geen tranen meer kwamen. Maar dat zou waarschijnlijk nog komen, als ik in mijn bed lag. Dan zou alles tot mij doordringen en zou ik mij waarschijnlijk in slaap huilen, net zoals ik had gedaan toen het pas uit was tussen haar en mij. Ik zuchtte en stond op. Ik wilde wel tegen haar praten, maar ik wist niet precies wat ik moest zeggen. Ook de piepende apparaten maakten het niet makkelijker, dus besloot ik morgen maar terug te komen. De jongens waren weer bij Harry en Louis en ik besloot om ook nog even langs te gaan, zodat ik niet alleen was. Ik had niet genoeg geld meer om met de taxi te gaan, dus zat er niets anders op dan te voet te gaan. Tijdens het wandelen voelde ik mijn gsm trillen, maar ik deed de moeite niet om te kijken wie er belde. Het waren toch waarschijnlijk de jongens en ik legde ze liever alles zo meteen uit, dan gauw via de telefoon. Het gebouw kwam in zicht en ik zuchtte opgelucht. De jongens zouden mij hier wel doorheen helpen.