Hoofdstuk 27

Met een flinke kracht, trek ik de deken over mijn hoofd heen. Al snel krijg ik ademnood en word ik gedwongen mijn hoofd boven de deken te laten uitkomen. Ik duw mezelf met mijn rug tegen de bedrand, terwijl ik opzoek ga naar mijn fotoboek. Geïrriteerd, omdat ik het niet kan vinden ruk ik een voor een laatjes open. Als ik het laatste laatje van het nachtkastje opentrek, zie ik daar het fotoboek liggen, samen met de kaart die bij mijn bezem zat. Ik pak het boek uit het laatje en leg hem, op mijn opgetrokken knieën. Als ik het boek open sla, zie ik een pagina die ik nog niet eerder gezien had. Voorzichtig zet ik mijn vinger tussen de kaft en het papier waardoor hij iets omhoog komt. Ik probeer er tussen te kijken, maar dat is te vergeefs. Ik zie niets. Langzaam, schuif ik mijn vinger langs de rand en laat het papier los. Mijn mond zakt open van verbazing, als ik de foto zie. Mijn moeder en mijn vader staan voor een altaar. Mijn moeder draagt de mooiste jurk ooit en mijn vader heeft en wit pak aan, terwijl de trouwjurk van mijn moeder helder blauw is. Hetzelfde helder blauw als haar ogen. Hetzelfde helder blauw als Albus, mijn vader, heeft. De volgende traan welt al op in mijn oog en baant zich een weg over mijn gezicht. De traan loopt van mijn kaak af en spat, in tientallen kleinere tranen uit elkaar, op niemand minder dat het gezicht van Albus. Mijn zicht vertroebelt, door die tranen die elkaar opvolgen. Zelfs door mijn vertroebelde zicht, zie ik plots een klein meisje. Het meisje ligt in de armen, van niemand minder dan Albus. Het meisje komt me bekend voor, bruine ogen, zwart haar. Dat ben ik, plots herken ik het gezichtje, het is mijn eigen gezicht. Ik heb wel meer foto’s van mezelf gezien, maar toen was ik ouder. Hier lijk ik wel 2 maanden. Boos klap ik het boek dicht, ik hijs het boek boven mijn hoofd om hem tegen de muur te gooien. Toch twijfel ik en laat ik het boek weer zakken, dit is het enige wat ik heb, dat kan ik niet weg gooien. Ik draai me om en verstop mijn hoofd in mijn kussen. Ik hoor de deur open gaan en sluiten. ‘Ik ben niet in de stemming voor een preek’, zeg ik waarschuwend. Geen reactie. Een tweede gewicht neemt plaats op mijn bed, een hand strijkt over mijn haar en maakt me rustig. Koppig blijf ik in mijn kussen kijken, ik wil niet horen wat ik straks ga horen. ‘Luce’, zegt mijn vader na een tijdje zachtjes. ‘Ik ben niet boos, echt niet’. Ik draai me om en ga overeind zitten. ‘Waarom niet’? Vraag ik zachtjes. ‘Is professor Sneep oké’? Mijn vader glimlacht even en zegt dan; ‘ja hij is oké, je had hem mooi te pakken’. ‘Ik snap het niet’, zeg ik ‘waarom ben je niet boos? En waarom was mijn spreuk zo sterk? Het was helemaal niet mijn bedoeling’. ‘Ik ben niet boos, omdat iedereen zo gereageerd zou hebben je kon er niets aan doen’, zei hij, maar dat antwoord had ik niet verwacht vol ongeloof kijk ik hem aan. ‘Kom hier’, zegt mijn vader en hij strekt zijn armen naar me uit. Ik kruip in zijn armen en nestel me tegen hem aan. ‘En wat gebeurt er nu’? Vraag ik. ‘Severus wilde dat je van school gestuurd werd’, zegt hij. ‘En dat gebeurt ook’? Vraag ik twijfelend. ‘Nee, natuurlijk niet’, antwoord hij, ‘maar beloof me dat je nooit meer een leraar vervloekt. Severus kon het niet waarderen’. ‘Zou ieder ander wel van school gestuurd worden’? Vraag ik, ‘anders vind ik het niet eerlijk dat ik wel mag blijven’. ‘Nee’, antwoord hij, ‘niemand zou voor zoiets van school gestuurd worden, misschien wel gestraft, maar dit is een andere reden en iedereen zou het zelfde doen’. ‘Dankjewel’, fluitster ik, ‘wat gebeurt er met professor Sneep’? ‘Die krijgt lessen hoe hij zich moet gedragen tegen leerlingen’. Ik moet lachen bij de gedachten daar aan. ‘Trouwens’, zeg ik, ‘deze pagina heb je me nooit laten zien’. Ik sla het boek open op de pagina van de trouwfoto. ‘Dat klopt’, zegt hij zachtjes. ‘Waarom niet’? Vraag ik. Ik probeer oogcontact te maken, maar hij kijkt me niet aan. ‘Pap’? Vraag ik. Geen reactie. Zachtjes duw ik met mijn vingers zijn hoofd mijn kant op, zodat hij me wel moet aan kijken. ‘Wat is er’? ‘Ik heb het je niet laten zien, omdat’, zijn stem stokt en hij probeert weg te kijken. Ik duw zijn gezicht weer terug zodat hij me weer aankijkt, ‘omdat wat’? Hij zucht en kijkt me uit zichzelf aan, ‘omdat de moordenaar van je ouders er op staat’. ‘Wie’? Vraag ik. ‘Dat vertel ik je niet’, antwoord mijn vader. ‘Maar..’ Begin ik. ‘Nee Luce, dat vertel ik je niet. Ik hou van je en daarom vertel ik het niet’. Een traan welt op in de hoek van zijn oog. Langzaam loopt hij over zijn oude gezicht. Langzaam hef ik mijn hand en veeg hem weg met mijn hand. ‘Niet huilen’, zeg ik zachtjes. De traan loopt over mijn hand, langs mijn pols en spat daar uit elkaar. ‘Niet huilen’, herhaal ik en ik trek hem tegen me aan. ‘Niet huilen’, zeg ik nog een keer. ‘Niet huilen.’ Een traan welt op in mijn eigen oog, maar het is geen tijd om zelf te huilen. Zachtjes wieg ik hem heen en weer, zoals hij ook bij mij doet als ik verdrietig ben. Zachtjes leg ik zijn hoofd op mijn schouder en strijk over het lange grijze haar. ‘Sst stil maar’, fluister ik zachtjes. Het is raar je eigen vader te moeten troosten, denk ik bij mezelf. Zachtjes neurie ik het liedje, dat ik bij toverdranken ook neuriede. Langzaam wordt zijn ademhaling weer regelmatig. Ik voel dat hij zijn hoofd van mijnt schouder haalt, ik draai mijn hoofd zodat ik hem kan aankijken en glimlach. Hij glimlach terug, met zijn vertrouwde warme glimlach en met mijn vingers veeg ik de restanten van zijn tranen weg. ‘Ik zou niet weten wat ik zonder jou moet’, zegt hij. ‘En ik zou niet weten wat ik zonder jou moet’. De warmte van zijn glimlach, raakt me in mijn hart en ik kan niet anders dan hem knuffelen en hem niet meer loslaten.